Op 9 maart (altijd de zaterdag ná carnaval) was weer het über40 toernooi, in Erkelenz deze keer. Nadat we bij Eeg en Natasja verzameld hadden, reden we met twee auto’s naar Erkelenz. En het lijkt wel een Smashkwaaltje, maar we moesten wéér zoeken naar de sporthal. We hebben er meerdere gevonden en toen we de juiste gevonden hadden, zei een Duitser dat het toch niet de goede sporthal was en we een stukje verder door moesten zijn.
De organisatie had 1 poule gemaakt van de 8 aangemelde teams waardoor we 7 wedstrijden konden spelen. Lekker veel dus, maar wat jammer was dat we altijd 2 sets speelden tot 15 punten, dus het kon ook snel afgelopen zijn. Voordeel is wel dat we niet vaak lange pauzes tussendoor hadden.
Het inspelen vóór de eerste wedstrijd ging weer op zijn Duits, dus met inslaan, en opslag.
De eerste set begon, we hadden er zin in. Maaaaaaar ……………..
we speelden heel erg slecht. Heel veel gemakkelijke ballen van de tegenstander speelden we niet terug omdat we naar elkaar keken en dachten dat de ander wel die bal zou pakken. We hebben wel vaker een dip (zoals jullie weten) maar deze keer was het geen dip maar een diiiiiiiiiiiiip. Het bleef maar fout gaan. En de eerste set verloren we dan ook ruim. De tweede set haalden we een beetje ons normale niveau maar dat kwam vooral door een goede opslag, waardoor we de tweede set gemakkelijk wonnen. Je zag aan de gezichten van de tegenstander dat ze er ook niets van begrepen, de eerste set wonnen ze gemakkelijk en de tweede set werden ze weggespeeld.
De tweede wedstrijd leek op de eerste set van de eerste wedstrijd, dus gewoon slecht. Tussendoor probeerde we ons eigen spel te evalueren, maar dat lukte eigenlijk niet. Lag het aan de heel erg smalle en blauwe(?) lijnen van het volleybalveld? En binnenin dat volleybalveld lag een badmintonveld met brede en gele lijnen. Lag het aan de nieuwe shirts? Nee, ook niet. We stonden gewoon als zombies te spelen, de energie leek niet aanwezig.
De derde wedstrijd kwamen we enigszins terug en speelden een redelijke partij en wonnen beide sets. Op de Smashapp konden we toen nog vertellen dat we dus 3 sets van de 6 gewonnen hadden. Klonk niet slecht, toch?
We hadden middagpauze. Er waren heerlijke dingen te koop voor een klein prijsje, lekkere salades, broodjes knakworst (met heel veel mosterd, he Roger?), broodjes Duitse fricadelle, en de overheerlijke kaaskoek.
We evalueerden nog meer. Likten onze wonden. Wisten het eigenlijk niet meer. Maar toen kwam Peter kijken.
We hoopten Peter enkele aantrekkelijke wedstrijden aan te bieden, maar dat lukte dus voor geen meter. Dit hadden we echt nog nooit meegemaakt. We speelden futloos, rommelig, verward, moe. Om moedeloos van te worden.
Zelfs nadat ook Sandra kwam kijken en er op de tribune een heuse supportersschare van 3 personen zat (Marco was er natuurlijk ook weer bij), met af en toe een kleine wave, nam ons spelniveau niet toe.
In een time-out probeerde John het team moed in te praten met een felle en duidelijke speech. De gezichten keken een beetje boos naar John. Was hij té fel geweest? Nee, want de spelers wílden wel, maar het lukte gewoon niet. Men was moedeloos.
In de tweede pauze werd gelukkig toch weer gekaart. Omdat niemand Uno bij zich had, werd Heerlens pesten gedaan. John legde enthousiast alle spelregels en de betekenis van de kaarten uit.
Tijdens het spel verbaasde een enkeling zich plotseling over de kaarten die John oplegde. Klaveren 9 samen met schoppen 9. Mag dat? Natuurlijk mag dat bij Heerlens pesten. En na de koning mag je alle andere kaarten van die kleur afleggen. En de 2 (= 2 kaarten rapen) mag op de 3 (= 3 kaarten rapen) en mag op de joker (= 5 kaarten rapen). Zo kon het gebeuren dat Petra opeens 30 (!) kaarten moest rapen. Met kramp in de handen speelde zij het spelletje uit.
Ook de eerste van de laatste twee wedstrijden liep het niet goed. Na deze wedstrijd werden de koppen weer bij elkaar gestoken en sprak Eeg de harde woorden dat we niet gefocust aan de wedstrijden begonnen. Bij het inspelen werd al te veel geklooid (Mike had dus toch gelijk). Iedereen trok het boetekleed aan en de laatste wedstrijd speelden we weer Smashwaardig. De eerste set wonnen we en tweede verloren we (na een ruime voorsprong). Maar het niveau was tenminste om aan te zien.
In de kleine herenkleedkamer met 3 douches waarvan er 1 niet werkte, hoorden we dat we niet zesde of hoge geëindigd waren. We waren zevende en wonnen een fles Rotkäpchen met witte (?) wijn.
Met genoeg stof om over na te denken, vertrokken we weer huiswaarts.
En raar maar waar, om 17 uur waren we weer thuis.
Conclusie, dit was waarschijnlijk de aller- aller- allerslechtste wedstrijd die Smash ooit gespeeld heeft. Maar het heeft ook een voordeel:
The only way is up!
(JL)