Op zaterdag 5 oktober was het jaarlijkse Smashfeest. We moesten verzamelen bij Hotel van der Valk in Heerlen. Door wegwerkzaamheden was het even zoeken hoe we daar konden komen. Maar met wat tips van de organisatie (‘even doorrijden naar de achterkant van het gebouw’) lukte het de meeste mensen om op tijd en op de juiste plaats aanwezig te zijn. Natuurlijk zijn er altijd enkele mensen die ‘aan de voorkant’ van het gebouw verzamelen.
Aan de achterkant van het gebouw stonden de 3 organisatoren, Janneke, Roger en Hans al te wachten. We mochten allemaal 1 appel, 1 flesje drinken en 3 chocolade reepjes pakken uit de kofferbak van een auto. We moesten nog even wachten tot iedereen aanwezig was. Sommige mensen moesten namelijk nog van de voorkant naar de achterkant lopen. Het meest fraaie was nog dat zij heel verbaasd keken toen ze ons aan de achterkant aantroffen!
Met de grote groep stonden we het verkeer op de parkeerplaats een beetje in de weg, dus we zochten een ander plekje. Maar ook daar stonden we soms weer auto’s in de weg. Dus toen maar naar de uitgang van de parkeerplaats gelopen en bij de poort naar Kasteel Ter Worm gaan staan. Helaas bleek daar ook soms verkeer vandaan te komen, en een beetje onrustig verplaatsten we ons weer.
Nu ging het echt beginnen. Hans vroeg om aandacht en stilte, iets wat je bij Smash maar zelden samen krijgt. Maar hij kreeg het.
Hans gaf uitleg: “We maken dadelijk 3 groepen, die krijgen enkele foto’s met een rebus achterop. Groen is het begin, rood het einde. Leg die in de goede volgorde en dan lopen we samen de route.”
Met de stilte was het voorbij. Luid discussiërend en verward liep iedereen rond. Niemand begreep er iets van. 3 Groepen en toch samen wandelen? Een rebus in de goede volgorde leggen? Zijn die kleuren in de foto’s te vinden?
Janneke, Roger en Hans keken elkaar geschrokken en een beetje hulpeloos aan. Wat nu? Zou dit het eerste feest worden dat in de soep loopt?
Janneke nam een flinke slok uit het flesje water, Roger een grote hap uit de appel en Hans drukte een heel chocoladereepje in zijn mond. Met een uiterste inspanning vroegen ze samen weer om aandacht en stilte (dat is de goden verzoeken, bij Smash).
Nieuwe poging.
De stukjes rebus achterop de foto’s leveren woorden (van een hele lange zin) op die in de goede volgorde gelegd moeten worden. De eerste rebus had een groen kader, de laatste een rood kader. Als die woorden in de goede volgorde liggen, dan liggen de foto’s ook in de goede volgorde. In die volgorde moest de route gelopen worden. Groep 1 (onder leiding van Janneke) had het eerste deel van de wandelroute, groep 2 (onder leiding van Roger) het tweede deel en groep 3 (onder leiding van Hans) het laatste deel. Het was waarschijnlijk leuker geweest als groep 3 het tweede deel had, groep 2 het eerste deel en groep 1 het derde deel. Maar dan waren we nu nog aan het lopen geweest waarschijnlijk.
Groep 1 begon aan de wandeling en de rest moest hen maar gewoon blind vertrouwen. Gelukkig krijg je dat wél snel bij Smash.
We wandelden langs kasteel Ter Worm richting Voerendaal. Na de brug over de snelweg stopten we. Zaten we nu al fout? Hadden we nu al pauze? Was de organisatie van slag? Want er werd druk overlegd.
Maar nee, gelukkig was dit gepland. We gingen een spelletje spelen. Elke groep een ander spelletje.
Eens kijken hoe deze uitleg gaat.
Elke begeleider legde het spel voor zijn eigen groep uit. Roger was tamelijk onzeker en rende enkele keren druk rond om te vragen wat nu precies de spelregels waren. (Was dit een voorteken?)
We moesten met ons groepje in een kring gaan staan en met de armen gekruist voor het lichaam de hand vastpakken van de buurman van je buurman. Maar omdat Albert last van zijn rug had, deed hij niet met het spel mee, want je moest een beetje wendbaar kunnen bukken e.d.
Dus bleven we met 4 personen over. Nou, als je dan de handen van de buurman van je buurman vastpakt, heb je dus gewoon 2 tweetallen met de handen vast van diegene die tegenover je staat. Makkie. Ooh, Roger kreeg in de gaten dat dit niet ging werken, dus deed hij zelf maar mee.
Nadat iedereen de handen vast had gepakt, moesten we proberen de knopen te ontknopen door te draaien en onder elkaars armen door te kruipen e.d. De handen mochten natuurlijk niet losgelaten worden. En Roger had ook nog iets onduidelijks uitgelegd over ogen dicht, of zoiets. Maar dat hadden we niet gehoord.
Klaar? Af!
De tijd liep, en zo snel mogelijk probeerden we uit ‘de knoop’ te komen. 3 Personen tilden hun armen op, de andere 2 bleken gewoon elkaars handen vast te hebben en liepen onder die armen door naar buiten de kring. De andere 3 draaiden een halve slag en de knopen waren eruit. Na 10 seconden was groep 2 al klaar. Blij verrast was de groep, en Roger eigenlijk ook. Yes! Toptijd voor groep 2. En wat een topbegeleider was Roger toch!
Langs velden en wegen liepen we verder richting Voerendaal. En langs de grote weg liep groep 1 opeens gewoon naar een woonhuis toe. De rest van de groep lachte hen smakelijk uit. Maar het bleek de goede route te zijn. Hier wonen de ouders van Janneke en daar moesten we blijkbaar zijn.
Aangekomen bij het terras, want we liepen gewoon achterom (we zijn altijd heel snel amicaal bij Smash), bleken daar vlaaien en dranken klaar te staan.
Toch wel verrast liet iedereen zich verwennen door de leuke, spontane ouders van Janneke. 3 soorten vlaaien, koffie, thee en fris stond ons ter beschikking. De mooie tuin werd bewonderd, de mooi geschoren heg (met af en toe een sprietje dat helaas toch uitstak) werd geprezen. Wat een gezellige tuin hadden ze!
Maar nadat iedereen zijn buikje vol had en zijn blaasje leeg, bleek het toch een valstrik te zijn! We mochten niet zo maar vertrekken. Nee hoor, we waren verplicht eerst weer een spelletje spelen.
Groep 2 ging op het paadje naast het huis een spel spelen met een Minion. Roger vertelde dat de Minion ondersteboven (!) op de plastic lepel moest liggen en er niet af mocht vallen. En met die lepel in de hand moesten we om de beurt om 2 pillonnen heen lopen, zo snel en vaak mogelijk. Groep 2 had hier wel een flinke handicap. Want er hing een tak van een boom uit de tuin van de ouders van Janneke tamelijk laag (niet goed gesnoeid, denk ik), en die hing dus flink in de weg. Maar groep 2 zeurde niet. Met een topbegeleider als Roger die streng was maar ons ook aanmoedigde, was dit ook weer een leuk spel. Met wéér een topscore voor groep 2!
Toen we klaar waren, zagen we in de tuin nog 1 groep die bezig was met het armenkruisspel. Ze hadden allemaal de ogen dicht, leek het wel. Waarom dat dan? En ze zaten flink in de knoop en werden best intiem met elkaar.
Die konden er niets van!
We namen afscheid van de ouders van Janneke en liepen door het parkje in Voerendaal met enkele sporttoestellen. Hier moest groep 2 het plotseling overnemen van groep 1 omdat hun foto’s ‘op’ waren.
Dat was natuurlijk erg slecht gepland van groep 1, want groep 2 werd totaal verrast en bleek hun foto’s niet op de juiste volgorde te hebben liggen. Maar dat kwam ook omdat zij heeeeel erg lastig woorden hadden die op meerdere manieren een zinsdeel konden vormen. Terwijl groep 2 opnieuw aan het puzzelen begon, liet John met zijn stalen conditie zien op welke manier de crosstrainer in het park gebruikt kon worden. Af en toe gaf hij zijn groep een slimme aanwijzing om de puzzel op te lossen, maar er werd niet naar hem geluisterd. Waarom niet? Dat weet niemand eigenlijk. Toch?
We liepen verder richting Weustenrade. Mooie omgeving, maar de paden waren hier een stuk onregelmatiger en daar had Albert het met zijn pijnlijke rug een stuk moeilijker mee. Dus af en toe hoorde je opeens een kreet “AAAAaaaaah oeoeh” en zag je Albert voorover gebogen met zijn handen op zijn knieën staan, de pijn te verbijten.
Maar gelukkig kwamen we lang ijszaak ‘De ijsput’ en daar gingen we, na overleg met de penningmeester, genieten van een lekker ijsje of kop thee.
Het was niet duidelijk waarom de penningmeester gevraagd werd. Was dat omdat hij over de centen van Smash ging, of omdat hij gewoon altijd wel een ijsje lust?
De route liep verder richting de Geleenbeek. “AAAAaaaaah oeoeh” zei Albert.
Hier werd de wandeling weer stilgelegd. Iedereen moest zijn derde spelletje spelen.
Groep 2 ging zogenaamd op vakantie met Smash en nam allerlei voorwerpen mee. “Ik ga op vakantie met Smash en neem mee …”. De laatste letter van het genoemde voorwerp, moest de eerste letter van het volgend te noemen voorwerp zijn. En alweer liep het uiterst gesmeerd bij groep 2. De woorden werden in vlot tempo achter elkaar opgenoemd.
Met enige jaloezie riep een andere groep ons toe, dat we ook iedere keer het zinnetje “Ik ga op vakantie met Smash en neem mee …” moesten opzeggen. Waarschijnlijk was die groep bang om te verliezen.
En ook bij dit spel scoorde groep 2 weer ongelofelijk hoog!
De overwinning moest toch eigenlijk wel ‘in de pokkit’ zijn.
Een andere groep deed het Minionspel, maar zij hadden de lepel in de mond! Wat gek!?
We vervolgen onze wandeling richting het Van Der Valk hotel.
Maar omdat we wat vroeg waren, werd nog een spelletje ‘Kubb’ gespeeld (bij de meesten beter bekend als ‘hurly-curly-husky’). En het gouden goal principe, dat bij Smash zo hoog in het vaandel (dat we helemaal niet hebben) staat, werd ook hier toegepast. Of was dat een grap?
Van elke groep moesten 2 personen deze zware last op zich nemen.
Er mocht nog steeds niet ‘gehelicopterd’ worden. Toen Mike moest gooien durfde John het weer aan om met Mike te wedden voor een kratje bier dat hij een bepaald nummer niet om zou gooien. En wat deed Mike? Iets wat hij normaal nooit doet (althans, Mike denkt dat hij dat niet kan). Hij presteerde onder druk en gooide precies het juiste nummer om! John moest Mike een kratje bier geven. “Binnen 2 jaar!” werd geroepen. Waarom dat erbij gezegd werd, begreep hij niet.
Even later, toen John zelf moest gooien, en hij een heel klein beetje opschepperig zei dat hij wel even een bepaald nummer om zou gooien, keek Jonathan hem vragend aan. Deze kans liet John niet voorbij gaan en vroeg aan Jonathan: “Wedden voor een kratje bier?”. “Als jij dat wilt”, zei Jonathan. En John wilde dat wel. Hij gooide zijn stokje …. en in slow motion volgde iedereen het stokje …., wat had John trouwens een schitterende gooitechniek … het stokje draaide een beetje in de lucht ….. maar niet genoeg om het ‘helicopteren’ te noemen … het stokje begon te dalen …. iedereen hield zijn adem in …. en het stokje …. raakte precies het genoemde nummer!
Gejuich alom! En John had dus een kratje bier gewonnen!
Dus Jonathan, geef dat kratje maar aan Mike, dan heeft John meteen zijn schuld ingelost.
We liepen verder en kwamen weer langs Kasteel Ter Worm. “AAAAaaaaah oeoeh”.
Hier werden enkele groepsfoto’s gemaakt en pleegde Albert even een sanitaire stop. Toen hij daar van terug kwam, liep hij een stuk rechter en met minder pijn in zijn rug!?
Aangekomen bij Hotel Van Der Valk namen we afscheid van Nicolle en meldde de organisatie dat we ons om 18 uur dienden te verzamelen bij de ezel op het Pancratiusplein in het centrum van Heerlen. “Staat Roger daar dan op ons te wachten?” vroeg een grapjas.
Maar nee, tegenover Zaartje staat een heuse ezel, die ook nog rondjes kan draaien. Hans van der Veeke en zijn vrouw voegden zich bij de groep en ook Gerrie en Bert. En toen de groep compleet was gingen bij Zaartje naar binnen en werden hartelijk ontvangen door enkele charmante dames. (Mike moest toen denken aan ‘Hooters’, maar waarom is niet duidelijk geworden.)
Meteen kregen we een lekker drankje en begonnen we aan het 3-gangendiner dat we zelf samengesteld hadden. Er werd nog gezellig nagepraat over de rebuspuzzelwandeling en natuurlijk kwamen er ook opmerkingen over de uitvoering van sommige spellen, maar dat heb je altijd als groepen verliezen. Maar de prijsuitreiking was nog niet eens geweest!
Totdat Janneke na het toetje de ruimte, tijd en aandacht opeiste. Plechtig vertelde zij dat groep 2 tweede was geworden, om dit meteen daarna te corrigeren en te zeggen dat groep 2 laatste was geworden. Iedereen, nou ja, bijna iedereen, was verbaasd. Want hoe kon groep 2 nu verliezen, terwijl ze topbegeleider Roger hadden? Hans en Janneke begrepen het wél. En de rest ook.
Kort daarna nam iedereen afscheid van elkaar en van een heel mooie Smashdag.
Janneke, Roger en Hans, hartstikke bedankt voor de organisatie van deze leuke dag!