Op een koude zondagochtend van 17 november verzamelden we om kwart voor 11 in sporthal Rolduc in Kerkrade. Door blessures en ziekte moesten we helaas enkele mensen missen, zoals Janneke (ziek), Mike en Edith (blessure). 4 Heren en 3 dames bleven over (Petra, Sandra, Joyce, Hans, Rick, Eeg en John). Het laatste half jaar lijkt Smash getroffen door allerlei onheil want het aantal zieken en geblesseerden is nog nooit zo hoog geweest. Maar doorzettingsvermogen en optimisme brengt ons er altijd weer bovenop.
Na een beetje inspelen in de koude sporthal begon de eerste wedstrijd om half 12 en Smash moest natuurlijk ……. scheidsrechteren. Eeg nam deze taak waar en de andere Smashleden gingen tellen en kijken. Onze eerste wedstrijd was tegen het Duitse Nattuh Rel. Een beetje onwennig stonden we in het veld. Hadden we wel de goede opstelling gekozen? Want we stonden snel met 9 of 10 punten achter. Even dachten we: “Het wordt weer zo’n toernooi.”. Maar gelukkig kwam op de een of andere manier het niveau terug en speelden we heel standvastig en zeker. De 2 sets wonnen we allebei.
Ook de volgende 2 wedstrijden (tegen ‘De houten gleuf’ en ‘Reisegruppe Düsseldorf’) wonnen we ook met standvastig, zeker en onverschrokken spel. Hierdoor waren we dus eerste in onze poule geworden en moesten we de kruisfinale spelen.
Maar eerst was er pauze en dus tijd voor een heerlijk stukje vlaai dat door Cebusta getrakteerd werd. In de kantine legden we wat geld samen en dronken een drankje onder het genot van de zangkunsten van een groep Sloveense mannen die de hele dag aan een tafel zaten en allerlei drank door elkaar dronk zoals Weizen bier, gewoon bier, bier met sterke drank erin en er zal best ook wel Rakija gedronken zijn. Iedere keer als we weer in de kantine kwamen, zag je die groep drinken maar ook steeds vermoeider uitzien. Maar het was wel gezellig. Ondanks dat we deze keer niet gekaart hebben, was het toch gezellig in de kantine.
Een backhandpunt (!) van Eeg
Later op de dag werden we nog gesupporterd door Mike die langs kwam (en deze dag al het fotografeerwerk gedaan heeft). Maar ook Natasja, Myron en Albert kwamen ons aanmoedigen. Samen met Marco hebben ze geen wave gedaan. Wel aangemoedigd (wel een beetje zacht, maar oké, niet klagen he).
De kruisfinale moesten we tegen een jonge groep volleyballers die we eerder die dag hadden zien schitteren en erg goed zagen spelen. Zowel de jongens als de meiden waren ervaren volleyballers. En er werd aardig hard gesmasht. Dit zou een harde noot worden. Maar Hans keek in zijn sporttas, en wat zat daar? Een notenkraker! En die hadden we ook nodig want het was een pittige partij waarbij we 1 – 1 speelden. Maar gelukkig hadden wij de eerste set met meer punten verschil gewonnen dan dat we de tweede set verloren hadden (met 1 punt maar namelijk). Dus we stonden in de finale!!!
In de finale speelden we nog steeds erg sterk. De pass liep goed, dus kwamen er goede set-ups en konden we ons goed uitleven met de aanval. Maar ook verdedigend liep het gesmeerd (ondanks dat Eeg niet zijn Kaneeg niet gesmeerd had). We stonden af en toe van ons zelf te kijken. Maar het waren eigenlijk allemaal leuke maar vooral goed gespeelde wedstrijden van ons. Klasse. De finale was spannend maar beide sets werden door ons gewonnen. En ineens was het tijd. En ineens waren we dus toernooiwinnaar!!! Zoals we een tijd geleden ons slechtste toernooi ooit gespeeld hebben, zo was dit ongetwijfeld ons beste toernooi ooit. Iedereen had een heerlijk gevoel overgehouden aan deze dag.
Sandra haalt onze bekers op
Nadat we in de kantine bij de prijsuitreiking een (plastic) beker gewonnen hadden (met snoep erin) en nog gezellig wat nagepraat hadden, vertrokken we rond 17 uur weer huiswaarts.
Dit lijkt een beetje een deprimerende foto, maar dat is het niet. Nee, echt niet.
Diezelfde avond reed Max Verstappen de GP in Brazilië. Na een fantastische race werd hij eerste! Hij is dus net zo goed als wij!!! Dus Max presteerde in Brazilië Maximaal en wij presteerden bij Cebusta maximaal.
Florent heeft weer eens de moeite genomen om een dartavond te organiseren voor de Smashleden en hun aanhang. En aangezien hier steeds meer personen aan meedoen, zijn er ondertussen ook andere spellen toegevoegd. Zoals sjoelen en kaarten.
Sfeerimpressie
Dus woensdag 30 oktober vanaf 19 uur stroomde de kelder van de sportarena van Gerrie en Bert aardig snel vol. Meteen werd een drankje aangeboden en er was ook een heerlijke hap, want Florent had voor heerlijk gebak gezorgd. Verder stond overal de kelders wat lekkers. Chips, zoute stengels, noten en de zelfgemaakte balletjes van Gerrie. En de koelkast lag vol met drank. Goed geregeld.
Petra en Janneke kwamen niet omdat ze ziek waren en Mike ging bij droog weer karten en bij nat weer darten. Helaas voor Mike was het droog weer. Florent ging teams maken en liep rond met zijn zakje met papiertjes. Door de nummers op die papiertjes werd iedereen verdeeld over 4 teams en riep hij: “Let the games begin!”.
1 team nam de heilige kaarten van John in de handen en begon ijverig te ‘pesten’ (Heerlens of Landgraafs?). Een ander team ging de sjoelbak inspecteren op oneffenheden in het glijvlak. En 2 teams konden in het dartpaleis terecht. Florent had er namelijk voor gezorgd dat er nu TWEE dartbanen beschikbaar waren, inclusief verlichting en scorebord!
Roger sjoelt, Eeg beschermt zijn gezicht.
De gezelligheid zat er meteen in. Overal hoorde je plezier en gelach, ondanks dat sommige wedstrijden toch wel best spannend waren. En zoals bij elk Smash-evenement zijn er altijd mensen die wat rustiger zijn en mensen die wat drukker zijn. Het ‘moordenaar’-spel bij het darten bepaalde steeds wanneer er gewisseld moest worden. Tijdens het wisselen werden dan vlug wat ervaringen tussen de teams uitgewisseld en dan werd er weer snel verder gegaan met spelen.
Nadat elk team elk spel gespeeld had, werd er nog gezellig wat nagepraat en sommigen speelden nog een 301 of zelfs 501 bij het darten. De ‘double out’ bleek daar toch moeilijker te zijn dan gedacht. En op TV ziet het allemaal zo gemakkelijk uit!
Aan het einde van de avond werden Gerrie en Bert met een doosje bonbons bedankt voor hun gastvrijheid.
En wij bedanken Florent voor de organisatie van deze leuke avond!
Op zaterdag 5 oktober was het jaarlijkse Smashfeest. We moesten verzamelen bij Hotel van der Valk in Heerlen. Door wegwerkzaamheden was het even zoeken hoe we daar konden komen. Maar met wat tips van de organisatie (‘even doorrijden naar de achterkant van het gebouw’) lukte het de meeste mensen om op tijd en op de juiste plaats aanwezig te zijn. Natuurlijk zijn er altijd enkele mensen die ‘aan de voorkant’ van het gebouw verzamelen.
Aan de achterkant van het gebouw stonden de 3 organisatoren, Janneke, Roger en Hans al te wachten. We mochten allemaal 1 appel, 1 flesje drinken en 3 chocolade reepjes pakken uit de kofferbak van een auto. We moesten nog even wachten tot iedereen aanwezig was. Sommige mensen moesten namelijk nog van de voorkant naar de achterkant lopen. Het meest fraaie was nog dat zij heel verbaasd keken toen ze ons aan de achterkant aantroffen! Met de grote groep stonden we het verkeer op de parkeerplaats een beetje in de weg, dus we zochten een ander plekje. Maar ook daar stonden we soms weer auto’s in de weg. Dus toen maar naar de uitgang van de parkeerplaats gelopen en bij de poort naar Kasteel Ter Worm gaan staan. Helaas bleek daar ook soms verkeer vandaan te komen, en een beetje onrustig verplaatsten we ons weer.
Nu ging het echt beginnen. Hans vroeg om aandacht en stilte, iets wat je bij Smash maar zelden samen krijgt. Maar hij kreeg het. Hans gaf uitleg: “We maken dadelijk 3 groepen, die krijgen enkele foto’s met een rebus achterop. Groen is het begin, rood het einde. Leg die in de goede volgorde en dan lopen we samen de route.” Met de stilte was het voorbij. Luid discussiërend en verward liep iedereen rond. Niemand begreep er iets van. 3 Groepen en toch samen wandelen? Een rebus in de goede volgorde leggen? Zijn die kleuren in de foto’s te vinden? Janneke, Roger en Hans keken elkaar geschrokken en een beetje hulpeloos aan. Wat nu? Zou dit het eerste feest worden dat in de soep loopt?
Janneke nam een flinke slok uit het flesje water, Roger een grote hap uit de appel en Hans drukte een heel chocoladereepje in zijn mond. Met een uiterste inspanning vroegen ze samen weer om aandacht en stilte (dat is de goden verzoeken, bij Smash). Nieuwe poging. De stukjes rebus achterop de foto’s leveren woorden (van een hele lange zin) op die in de goede volgorde gelegd moeten worden. De eerste rebus had een groen kader, de laatste een rood kader. Als die woorden in de goede volgorde liggen, dan liggen de foto’s ook in de goede volgorde. In die volgorde moest de route gelopen worden. Groep 1 (onder leiding van Janneke) had het eerste deel van de wandelroute, groep 2 (onder leiding van Roger) het tweede deel en groep 3 (onder leiding van Hans) het laatste deel. Het was waarschijnlijk leuker geweest als groep 3 het tweede deel had, groep 2 het eerste deel en groep 1 het derde deel. Maar dan waren we nu nog aan het lopen geweest waarschijnlijk.
Groep 1 begon aan de wandeling en de rest moest hen maar gewoon blind vertrouwen. Gelukkig krijg je dat wél snel bij Smash. We wandelden langs kasteel Ter Worm richting Voerendaal. Na de brug over de snelweg stopten we. Zaten we nu al fout? Hadden we nu al pauze? Was de organisatie van slag? Want er werd druk overlegd. Maar nee, gelukkig was dit gepland. We gingen een spelletje spelen. Elke groep een ander spelletje. Eens kijken hoe deze uitleg gaat. Elke begeleider legde het spel voor zijn eigen groep uit. Roger was tamelijk onzeker en rende enkele keren druk rond om te vragen wat nu precies de spelregels waren. (Was dit een voorteken?) We moesten met ons groepje in een kring gaan staan en met de armen gekruist voor het lichaam de hand vastpakken van de buurman van je buurman. Maar omdat Albert last van zijn rug had, deed hij niet met het spel mee, want je moest een beetje wendbaar kunnen bukken e.d. Dus bleven we met 4 personen over. Nou, als je dan de handen van de buurman van je buurman vastpakt, heb je dus gewoon 2 tweetallen met de handen vast van diegene die tegenover je staat. Makkie. Ooh, Roger kreeg in de gaten dat dit niet ging werken, dus deed hij zelf maar mee. Nadat iedereen de handen vast had gepakt, moesten we proberen de knopen te ontknopen door te draaien en onder elkaars armen door te kruipen e.d. De handen mochten natuurlijk niet losgelaten worden. En Roger had ook nog iets onduidelijks uitgelegd over ogen dicht, of zoiets. Maar dat hadden we niet gehoord. Klaar? Af! De tijd liep, en zo snel mogelijk probeerden we uit ‘de knoop’ te komen. 3 Personen tilden hun armen op, de andere 2 bleken gewoon elkaars handen vast te hebben en liepen onder die armen door naar buiten de kring. De andere 3 draaiden een halve slag en de knopen waren eruit. Na 10 seconden was groep 2 al klaar. Blij verrast was de groep, en Roger eigenlijk ook. Yes! Toptijd voor groep 2. En wat een topbegeleider was Roger toch!
Langs velden en wegen liepen we verder richting Voerendaal. En langs de grote weg liep groep 1 opeens gewoon naar een woonhuis toe. De rest van de groep lachte hen smakelijk uit. Maar het bleek de goede route te zijn. Hier wonen de ouders van Janneke en daar moesten we blijkbaar zijn. Aangekomen bij het terras, want we liepen gewoon achterom (we zijn altijd heel snel amicaal bij Smash), bleken daar vlaaien en dranken klaar te staan. Toch wel verrast liet iedereen zich verwennen door de leuke, spontane ouders van Janneke. 3 soorten vlaaien, koffie, thee en fris stond ons ter beschikking. De mooie tuin werd bewonderd, de mooi geschoren heg (met af en toe een sprietje dat helaas toch uitstak) werd geprezen. Wat een gezellige tuin hadden ze! Maar nadat iedereen zijn buikje vol had en zijn blaasje leeg, bleek het toch een valstrik te zijn! We mochten niet zo maar vertrekken. Nee hoor, we waren verplicht eerst weer een spelletje spelen.
Groep 2 ging op het paadje naast het huis een spel spelen met een Minion. Roger vertelde dat de Minion ondersteboven (!) op de plastic lepel moest liggen en er niet af mocht vallen. En met die lepel in de hand moesten we om de beurt om 2 pillonnen heen lopen, zo snel en vaak mogelijk. Groep 2 had hier wel een flinke handicap. Want er hing een tak van een boom uit de tuin van de ouders van Janneke tamelijk laag (niet goed gesnoeid, denk ik), en die hing dus flink in de weg. Maar groep 2 zeurde niet. Met een topbegeleider als Roger die streng was maar ons ook aanmoedigde, was dit ook weer een leuk spel. Met wéér een topscore voor groep 2! Toen we klaar waren, zagen we in de tuin nog 1 groep die bezig was met het armenkruisspel. Ze hadden allemaal de ogen dicht, leek het wel. Waarom dat dan? En ze zaten flink in de knoop en werden best intiem met elkaar. Die konden er niets van!
We namen afscheid van de ouders van Janneke en liepen door het parkje in Voerendaal met enkele sporttoestellen. Hier moest groep 2 het plotseling overnemen van groep 1 omdat hun foto’s ‘op’ waren. Dat was natuurlijk erg slecht gepland van groep 1, want groep 2 werd totaal verrast en bleek hun foto’s niet op de juiste volgorde te hebben liggen. Maar dat kwam ook omdat zij heeeeel erg lastig woorden hadden die op meerdere manieren een zinsdeel konden vormen. Terwijl groep 2 opnieuw aan het puzzelen begon, liet John met zijn stalen conditie zien op welke manier de crosstrainer in het park gebruikt kon worden. Af en toe gaf hij zijn groep een slimme aanwijzing om de puzzel op te lossen, maar er werd niet naar hem geluisterd. Waarom niet? Dat weet niemand eigenlijk. Toch?
Lekker sporten in de natuur
We liepen verder richting Weustenrade. Mooie omgeving, maar de paden waren hier een stuk onregelmatiger en daar had Albert het met zijn pijnlijke rug een stuk moeilijker mee. Dus af en toe hoorde je opeens een kreet “AAAAaaaaah oeoeh” en zag je Albert voorover gebogen met zijn handen op zijn knieën staan, de pijn te verbijten.
Maar gelukkig kwamen we lang ijszaak ‘De ijsput’ en daar gingen we, na overleg met de penningmeester, genieten van een lekker ijsje of kop thee. Het was niet duidelijk waarom de penningmeester gevraagd werd. Was dat omdat hij over de centen van Smash ging, of omdat hij gewoon altijd wel een ijsje lust?
De route liep verder richting de Geleenbeek. “AAAAaaaaah oeoeh” zei Albert. Hier werd de wandeling weer stilgelegd. Iedereen moest zijn derde spelletje spelen. Groep 2 ging zogenaamd op vakantie met Smash en nam allerlei voorwerpen mee. “Ik ga op vakantie met Smash en neem mee …”. De laatste letter van het genoemde voorwerp, moest de eerste letter van het volgend te noemen voorwerp zijn. En alweer liep het uiterst gesmeerd bij groep 2. De woorden werden in vlot tempo achter elkaar opgenoemd. Met enige jaloezie riep een andere groep ons toe, dat we ook iedere keer het zinnetje “Ik ga op vakantie met Smash en neem mee …” moesten opzeggen. Waarschijnlijk was die groep bang om te verliezen. En ook bij dit spel scoorde groep 2 weer ongelofelijk hoog! De overwinning moest toch eigenlijk wel ‘in de pokkit’ zijn. Een andere groep deed het Minionspel, maar zij hadden de lepel in de mond! Wat gek!? We vervolgen onze wandeling richting het Van Der Valk hotel.
Maar omdat we wat vroeg waren, werd nog een spelletje ‘Kubb’ gespeeld (bij de meesten beter bekend als ‘hurly-curly-husky’). En het gouden goal principe, dat bij Smash zo hoog in het vaandel (dat we helemaal niet hebben) staat, werd ook hier toegepast. Of was dat een grap? Van elke groep moesten 2 personen deze zware last op zich nemen. Er mocht nog steeds niet ‘gehelicopterd’ worden. Toen Mike moest gooien durfde John het weer aan om met Mike te wedden voor een kratje bier dat hij een bepaald nummer niet om zou gooien. En wat deed Mike? Iets wat hij normaal nooit doet (althans, Mike denkt dat hij dat niet kan). Hij presteerde onder druk en gooide precies het juiste nummer om! John moest Mike een kratje bier geven. “Binnen 2 jaar!” werd geroepen. Waarom dat erbij gezegd werd, begreep hij niet. Even later, toen John zelf moest gooien, en hij een heel klein beetje opschepperig zei dat hij wel even een bepaald nummer om zou gooien, keek Jonathan hem vragend aan. Deze kans liet John niet voorbij gaan en vroeg aan Jonathan: “Wedden voor een kratje bier?”. “Als jij dat wilt”, zei Jonathan. En John wilde dat wel. Hij gooide zijn stokje …. en in slow motion volgde iedereen het stokje …., wat had John trouwens een schitterende gooitechniek … het stokje draaide een beetje in de lucht ….. maar niet genoeg om het ‘helicopteren’ te noemen … het stokje begon te dalen …. iedereen hield zijn adem in …. en het stokje …. raakte precies het genoemde nummer! Gejuich alom! En John had dus een kratje bier gewonnen! Dus Jonathan, geef dat kratje maar aan Mike, dan heeft John meteen zijn schuld ingelost.
We liepen verder en kwamen weer langs Kasteel Ter Worm. “AAAAaaaaah oeoeh”. Hier werden enkele groepsfoto’s gemaakt en pleegde Albert even een sanitaire stop. Toen hij daar van terug kwam, liep hij een stuk rechter en met minder pijn in zijn rug!?
Aangekomen bij Hotel Van Der Valk namen we afscheid van Nicolle en meldde de organisatie dat we ons om 18 uur dienden te verzamelen bij de ezel op het Pancratiusplein in het centrum van Heerlen. “Staat Roger daar dan op ons te wachten?” vroeg een grapjas. Maar nee, tegenover Zaartje staat een heuse ezel, die ook nog rondjes kan draaien. Hans van der Veeke en zijn vrouw voegden zich bij de groep en ook Gerrie en Bert. En toen de groep compleet was gingen bij Zaartje naar binnen en werden hartelijk ontvangen door enkele charmante dames. (Mike moest toen denken aan ‘Hooters’, maar waarom is niet duidelijk geworden.)
Meteen kregen we een lekker drankje en begonnen we aan het 3-gangendiner dat we zelf samengesteld hadden. Er werd nog gezellig nagepraat over de rebuspuzzelwandeling en natuurlijk kwamen er ook opmerkingen over de uitvoering van sommige spellen, maar dat heb je altijd als groepen verliezen. Maar de prijsuitreiking was nog niet eens geweest!
Totdat Janneke na het toetje de ruimte, tijd en aandacht opeiste. Plechtig vertelde zij dat groep 2 tweede was geworden, om dit meteen daarna te corrigeren en te zeggen dat groep 2 laatste was geworden. Iedereen, nou ja, bijna iedereen, was verbaasd. Want hoe kon groep 2 nu verliezen, terwijl ze topbegeleider Roger hadden? Hans en Janneke begrepen het wél. En de rest ook.
Kort daarna nam iedereen afscheid van elkaar en van een heel mooie Smashdag. Janneke, Roger en Hans, hartstikke bedankt voor de organisatie van deze leuke dag!
Zaterdag 14 september nam Smash met 2 teams deel aan de eerste versie van het Parkcity Beachtoernooi in de sportaccommodatie van Ben Mesters. Dus een binnen-beachtoernooi! Leuk, zeker als het buiten lekker weer is.
Hans en John scheidsrechteren bij de latere toernooiwinnaar
Het leek eerst dat er maar 5 teams in totaal mee zouden doen, maar gelukkig waren er enkele late aanmelders waardoor de organisatie toch 2 poules heeft kunnen maken met elk 4 teams. Smash 1 en 2 zaten gelukkig/helaas niet bij elkaar in de poule.
Wie zit daar achter nu in het zand te spelen?
Beide Smashteams speelden leuke wedstrijden waarbij iedereen (van Smash) tevreden was over ons niveau. Met leuke, en soms lange, rally’s vloog het zand regelmatig om je oren, soms in je ogen en af en toe in je broek (?). Na de poulewedstrijden bleken beide Smashteams tweede te zijn geworden en zouden er (halve) kruisfinales gespeeld te worden. Tegen de nummer 1 van de andere poule. Smash 2 (Mike, Sandra en John) verloren die helaas maar hadden vooral in de tweede set goed partij geboden en hadden die misschien wel kunnen/moeten winnen. Smash 1 (Rick, Hans, Roger en Janneke) speelden een erg goede kruisfinale en speelden 1 – 1 in sets. Omdat ook het puntentotaal van beide teams precies gelijk was, diende er nog een extra setje tot 5 punten gespeeld te worden (met 2 punten verschil). Net op dat moment hapert de opslag van Rick en kijkt het team al snel tegen een 1 – 4 achterstand aan. Maar het team vocht terug tot 3 – 4. De laatste aanval van de tegenpartij kwam hard op de armen van Hans en de bal vloog hard en schuin richting het speelveld van de tegenstander, maar de bal zou buiten het veld landen. En ondanks de ongelooflijke sprint en duik van Rick werd dit punt dus verloren en hiermee dus ook de wedstrijd. Jammer!
Voordat de finale gespeeld zou worden vond de tombola plaats. De af en toe haperende microfoon en het gegrabbel van de kleine kinderen in de zak met lootjes, zorgde ervoor dat het enige tijd in beslag nam. Maar, Smash zou Smash niet zijn als we ook hier ‘voor de prijzen gaan’. John won 1 prijs, Hans won er 2, maar topscorer was Sandra met 3 gewonnen tombolaprijzen!
De finale werd gespeeld en was een spannende wedstrijd. Helaas werd er geen kruisfinale gespeeld voor de plaatsen 3 en 4, dus beide Smashteams kwamen uit op de 3de plaats! Mooie prestatie Smash!
In totaal dus 8 prijzen 🙂
Een toast op de 8(!) gewonnen prijzen
Achteraf werd nog een heerlijk frietje gegeten bij Friture ’t Mopke (vlakbij de Varenbeuk). Hier hadden we tafel 13 gereserveerd en ook gekregen.
Hopelijk is er volgend jaar WEER een Parkcity Beachtoernooi.
Vrijdag 2 augustus werd om 2 uur verzameld bij Joyce thuis. Al snel kwamen we er achter dat we te veel mensen en spullen hadden om maar met 2 auto’s te gaan. En dat terwijl Sandra en Roger diezelfde avond nog later zouden komen en waarschijnlijk nog plek zat in hun auto zouden hebben. En zaterdag kwam Albert nog en ook Petra en Marco kwamen nog. Die hadden ook bepaalde spullen mee kunnen nemen. Hmmm, organisatiefoutje. Terwijl we na de pre-Merksplas-meeting dachten dat we het tornooi overgeorganiseerd hadden.
De eerste groep Merkplassers net aangekomen. Toen was het nog droog.
Op de ondertussen bekende plek op het veld gingen we ons kampement opslaan. De partytenten over de aanloopbaan van de verspringbak en de tenten daar omheen. En daar kwamen Mick en Christa in het rode autootje aan. Zwaaien, lachen, knuffelen. Iedereen ging aan het werk met zijn eigen tent want de wolken waren zich aan het samenpakken. Na een half uur kwamen ook Sandra en Roger al aan. Kort daarna was het al raak. De eerste druppels vielen. Iedereen ging schuilen, onder enkele bomen, onder de luifel van een tent die al stond of onder de achterklep van een auto. Even later werd het weer droog en werd snel 1 partytent opgezet zodat we, als het nog eens zou gaan regenen, in ieder geval bij elkaar zouden staan. En ja hoor, nog geen kwartiertje later kwam de volgende bui. De meeste tenten stonden toen al. Alleen de tenten van Roger en Sandra en die van John waren nog niet klaar.
In het midden de tent van John met ondergelopen kelder.
Het was een beetje een zielige aanblik hoe de plassen regen de net uitgespreide tent van John bedekten. En bij het omhoogtrekken van de tent, bleek het plastic onderzeil dat John altijd neerlegt (zodat de tent achteraf weer schoon de zak in kan en niet meer thuis schoongemaakt hoeft te worden) ook onder een flinke laag water te staan. Ook de kelder was ondergelopen. Het was niet helemaal duidelijk waarom op dat moment mensen aan het lachen waren. Toen alle tenten op stonden hield het ook op met regenen. Nadat alles een beetje ingericht was kregen we natuurlijk zin in een frikandelletje. Na de eerste lettergreep van dat laatste woord stond Eeg al klaar met de kolen van de bbq in zijn hand en een grote smile op zijn gezicht. Even later genoten we van een heerlijke dikke frikandel met keuze uit allerlei sauzen, ook satésaus. Met wat stokbrood erbij werd er heerlijk gesmuld, met lange broek aan en trui. Dat wel, want het was best fris. Maar niet te fris voor een potje Molky.
Natuurlijk had Roger weer een grote mond over zijn aankomende prestaties, dus toen John wilde wedden voor een kratje bier kon hij geen nee zeggen. En natuurlijk won …… John (samen met Eeg). Kratje bier voor John!
De nacht verliep voor de meesten minder goed. Er werd namelijk best lang (tot een uur of 4 ’s nachts) muziek gespeeld en lawaai gemaakt op het veld. Enkele Duitse teams hadden hun eigen muziekinstallatie meegenomen en dat was geen kleintje!
Later bleek uit het reglement dat iedereen stil moest zijn vanaf ….. 04.00 uur!!!!!!
Het ontbijt van zaterdag was goed verzorgd (2 broodjes met ham of kaas, koffie of thee, 1 yoghurtje, 1 glaasje jus en … 1 stuk fruit! Dit was een tip van Eeg geweest aan de organisatie, en met die tip hadden ze dus iets gedaan.
Later arriveerden Petra en Marco. Petra zou de zaterdag meespelen, Marco zou ons natuurlijk … aanmoedigen. Net zoals Christa en Florent. Florent is dit jaar wel meegegaan maar zou helaas niet meespelen door last aan knieën en hand. De maandag na Merkplas zou hij een operatie aan die hand krijgen. In plaats van meespelen heeft hij veel gescheidsrechterd (en Janneke telde altijd). Christa probeert haar volleybalniveau nog wat bij te spijkeren zodat ze misschien een volgende keer wel mee kan doen.
Mick houdt scherp in de gaten of de Duitse drückbal (pushballetje) van Eeg goed gaat.
De eerste 2 wedstrijden tegen Neukieritzsch en tegen TV Flehingen waren leuk, maar werden allebei verloren. Want we hebben nog steeds moeite met een moeilijke opslag. Tja. Wij (ingeschreven als Whamsam Smash Domoticom) hadden veel dames bij ons (5!) dus speelden we regelmatig met 3 dames en 3 heren. En dat ging eigenlijk best goed. (Wie weet nog waar Whamsam voor staat?) Het was een bewolkte dag met ongeveer 22 of 23 graden. Eigenlijk heerlijk volleybalweer. Want je had geen last van de zon en de temperatuur was goed. De andere 2 wedstrijden hadden we geloof ik gewonnen. Maar dat is niet zeker omdat onze einduitslagbijhoudster (Christa) niet alles opgeschreven heeft. Misschien in haar hoofd wel, want de setstanden wist nog goed. Tussendoor werd al af en toe gepraat over wat we zondagavond met het eten zouden doen. Voorstel was om het redelijk in de buurt van Merksplas te doen zodat Mick en Christa ook mee konden gaan. Misschien in Eindhoven?Maar welk soort restaurant? En waar precies? Ongemerkt ging de discussie 5 minuten later compleet ergens anders over.
Na lekker gedoucht te hebben werden alle voorbereidingen getroffen voor de befaamde BBQ-kwaliteiten van Eeg. Fruit en stokbrood werd gesneden, plastic borden werden klaargezet en het houten bestek van Mick werd met vreemde ogen bekeken. Hout? Moest dat dan afgewassen worden? Het was al snel duidelijk wie geloofde in de opwarming van de aarde en wie niet. Toen Eeg met de eerste stukjes vlees kwam, was het smullen geblazen. De combinatie van lekkere ananas, gemengd fruit, meloen, en een heerlijk drankje en het bbq-vlees, deed iedereen achterover leunen en een beetje kreunend zeggen hoe goed we het wel niet hadden. We voelden ons de koning te rijk. Fantastisch dat dit gevoel bij een volleybalcluppie bereikt kan worden.
Achteraf kwam het JBL boxje van John op tafel en werd er lekker muziek gespeeld. Alhoewel al snel bleek dat niet iedereen er van kon genieten. De smaak van Sandra bleek een heel aparte. Ondanks dat John regelmatig een ander soort muziek opzette, riep Sandra toch regelmatig: “Skippen!” En was het Sandra niet die dat riep, dan was het wel iemand anders. Iedereen dacht natuurlijk dat dit aan de muzieksmaak van John lag. Maar ook de playlist van Mike werd de grond in geboord. Dus besliste Janneke om de top 2000 op te zetten. Iedereen kreeg de mogelijkheid om 1 keer ‘skip’ te roepen. Dus je moest goed bedenken wanneer je dat zou roepen, want “op is op”. Echter, je kon weer nieuwe ‘skips’ verdienen door veel en goed mee te zingen met een liedje of door leuk te bewegen of dansen. Janneke was de ‘scheidsrechter’, alhoewel ze soms partijdig leek. Ook hier ontstond weer een oergezellige sfeer van meezingende en swingende Merksplassers. Ook vertelde menigeen een eigen verhaaltje bij een muzieknummer. Wat je er leuk of slecht aan vond en waarom. Het geheel eindigde in een lange, gezellige Karaoke-avond.
Na afloop werden enkele spelletjes Shithead gespeeld. Wat hier opviel, was dat Eeg deze keer iets andere spelregels hanteerde dan andere keren. Janneke en John moesten zich hier echter bij neerleggen omdat de rest hun mond niet opendeed of het gewoon ook niet meer wisten. Aan het eind van de avond gingen sommigen naar bed maar de echte feestvierders gingen nog even naar de Fuifzaal (Eeg en Natasja, Roger en Sandra, Mick en Christa, Janneke, Florent en John). Daar was het redelijk druk, maar wel gezellig. De DJ draaide goede muziek en hield de sfeer er goed in. Ook het ijskoude bier was fantastisch. Drank was ook wel echt nodig want het was heel erg warm in de Fuifzaal. Maar ja, kwam dat misschien ook door het fanatieke en soms een beetje wild dansen van ons? Er werd gehakt, de polonaise gelopen, gesprongen, door de knieën gezakt, kris-kras gedanst en tegen muren gesprongen (wie is daar dan mee begonnen?). John deed nog een leuke jodeldans. Helaas iets TE fanatiek waardoor hij tegen zijn eigen wijsvinger trapte en die kneusde. Maar hij zei niets, alleen tegen Florent. Want hij schaamde zich een beetje. En wilde geen watje lijken. (Later heeft hij het toch opgebiecht tegen de hele groep.)
Na enige tijd gingen sommigen terug naar de tent om te slapen. De ‘harde kern’ (Eeg, Natasja, Janneke en John) bleef nog even. Bij terugkomst bij de tent leek iedereen te slapen maar werden toch nog enkele potjes Shithead gedaan en Eeg heeft zelfs nog voor alle vier een frikandel op de bbq gelegd! Om de rest niet wakker te maken werd er zachtjes gelachen, af en toe geknotterd en gegeten.
De tweede nacht verliep gelukkig beter en dus gingen we weer fris naar het ontbijt. Dat een half uur eerder was dan zaterdagochtend. Niet iedereen wist dat en dus moesten Eeg en Natasja flink haasten.
Na de zaterdagwedstrijden bleken we vierde van de 6 teams te zijn. Op zondag speelden de plaatsen 1 t/m 3 en 4 t/6 een dubbele competitie (dus een uit- en een thuiswedstrijd) om de definitieve eindstand te bepalen. We konden dus hoogstens nog 4de worden. Maar waar gaan we straks eten? De discussie werd meermaals gestart. Er werd op telefoons gezocht naar recensies van restaurants. En WEER werden we afgeleid. Alle vier die wedstrijden speelden we erg wisselvallig. Soms stonden we 15 punten voor om vervolgens een inzinking te krijgen en toch nog de set te verliezen. Maar ook andersom. Tegen het team ‘Dames F’ hadden we het moeilijk. Onze aanval was niet dermate hard en precies dat we meteen een punt scoorden. De dames stonden positioneel erg goed en waren goed op elkaar ingespeeld. Een taaie tegenstander. Maar ook een leuke en sportieve tegenstander. (Alleen zonnecrème insmeren konden ze niet.) Van de 4 te spelen wedstrijden speelden we er 2 gelijk en wonnen we er 2. Het was onduidelijk op welke plaats we uiteindelijk zouden eindigen.
Een minder leuke klus is altijd weer het opruimen en afbreken van onze tenten. Maar iedereen werkt goed mee en helpt elkaar, dus die klus is eigenlijk toch wel leuk en gezellig. Misschien in Turnhout gaan eten? Zou kunnen. Italiaans restaurant Il Gusto leek wel wat. Bij de prijsuitreiking werden alle overgebleven jetons (Belgische bonnen) opgemaakt en wachtten we in een heerlijk zonnetje af hoe hoog we geëindigd waren. Toch 4de! Een lekkere fles (soort) champagne was de prijs. Waar is die eigenlijk?
Het zoeken naar parkeerplaatsen in de buurt van Italiaans restaurant Il Gusto in Turnhout was moeilijk. Turnhout Culinair vond daar namelijk ook plaats. Een soort Preuvenement. Daardoor was het erg druk. Wie had dit restaurant uitgekozen? Het restaurant was niet bijzonder Italiaans of gezellig ingericht. De stoelen maakten hetzelfde geluid als de stoelen in het huisje bij ons S.W.A. Niet handig.
Meerdere dezelfde gerechten bij Il Gusto in Turnhout
Toen we wilden bestellen werd ons gevraagd om niet allemaal iets anders te bestellen, dus om met meerdere personen hetzelfde te bestellen. Anders zou de kok het niet voor elkaar krijgen om ons allemaal tegelijk uit te serveren. Nou ja. We keken elkaar een beetje vreemd en verrast aan. Dus werd druk overlegd wie wat wilden eten en wie dat nog meer wilde. Het duurde even na onze bestelling, maar daar kwam het dan. Ons eten. Gelukkig smaakte het wel goed. Maar na 1 uur stonden we weer buiten. Namen afscheid van elkaar, knuffelen, lachen, zwaaien. Zo gaat dat bij Smash.
Tevreden en nog nagenietend van WEER een heerlijk Merksplasweekend reed iedereen naar huis. Tot volgend jaar!
De tuin van Bert en Gerrie was weer helemaal klaargemaakt voor de jaarlijkse Smash-BBQ. Het zag er weer piekfijn en gezellig uit. Onder het afdak de tafels met stoelen. Daarnaast de parasols met statafels en natuurlijk het houten huisje met daarin de BBQ en koelkast met drankjes. Diverse salades en lekker stokbrood.
Zaterdag 18 mei begon ondanks alle verwachtingen met een zonnetje. Niet de verwachtingen van de Birgdengangers waren slecht, maar de weersverwachtingen. Begin van de week waren de verwachtingen namelijk nog slecht maar ze werden steeds beter naarmate de week vorderde.
Rond 11 uur verzamelden alle Smashleden zich op ‘Der Pley’ in Birgden. Behalve Sandra, die kwam wat later. En Roger? Die was op tijd aanwezig. Maar, … hij moest wel eerder weg 🙂 Waar hebben we dat eerder gehoord?
Niet veel later kreeg Eeg een appje van Myron met de vraag of hij en Natasja ’s avonds thuis zouden eten of ‘ergens anders’? Waarom zou ze die vraag toch stellen???
De eerste 2 wedstrijden hadden we vrij. Helaas dus weer wachten. En koffie halen natuurlijk. En wat breng je mee voor iemand die thee besteld had, maar er geen thee te koop bleek te zijn? Natuurlijk NIETS! Dus toen iedereen lekker aan de koffie aan het nippen was, keek John sip voor zich uit. Met NIETS te drinken. Dit zou de rest van de dag beïnvloeden.
Maar omdat we niet hoefden te spelen konden we wel lekker in het zonnetje zitten, aangezien de sMesch partytent het leven gelaten had. En we misten wel het zeil en de dekens die Hans en Rick normaal gesproken bij zich hebben. Maar aangezien Rick 1 dag eerder de sleutel van zijn nieuwe huis gekregen had, vonden ze het blijkbaar geoorloofd om Smash zo hulpeloos en zielig naar Birgden te laten gaan. Dit zou de rest van de dag beïnvloeden.
Vol goede moed liepen we naar veld B om onze eerste wedstrijd te spelen. Oei, wat hangt dat net hoog! Het verhaal begint een beetje saai te worden, maar we speelden niet goed. Het was natuurlijk wel ons eerste buitentoernooi van het jaar, maar ja, we dachten van onszelf te weten dat we beter zouden moeten kunnen spelen. Maar met een grote zucht accepteerden we onze nederlaag. Eigenlijk hielden we dat gevoel de hele dag. Van de 10 gespeelde sets hebben we er maar 2 gewonnen. en misschien 2 sets krap verloren, de rest ruim verloren.
Als lunch haalde een enkeling een heerlijk bakje frites met mayo en curry. Meerdere andere enkelingen vonden dit een beetje vreemd, maar wilden wel graag een frietje proeven. Ja ja. Dit zou de rest van de dag beïnvloeden. De ijstraktatie die John beloofd had naderde zijn hoogtepunt. John had al eens een rondje rond ‘Der Pley’ gelopen om te kijken of hij ergens de ijssalon zag liggen. Maar helaas. Dus, toch maar naar de organisatie toe en vragen ‘Wo der Eissalon ligt’? Het antwoord begon vrolijk: ‘Ah, der IJssalon’, en toen heel droog: ‘Der ist nicht mehr’. Dus helaas geen heerlijk ijsje voor de Birgdengangers. John is die dag niet meer zichzelf geweest. Dit zou de rest van de dag beïnvloeden.
Schuilende onder een (niet al te) dikke boom
Leuk was wel weer dat onze supporters ons nooit in de steek laten. Myron kwam kijken (heeeel toevallig), maar ook Otto en Liesbeth waren (op de fiets) gekomen. Leuk en gezellig! Zij konden rond 16 uur samen met ons schuilen voor de regenbui die over Birgden trok. Dit zou de rest van de dag beïnvloeden. Daarna konden gelukkig de resterende wedstrijden nog (voorzichtig) gespeeld worden.
De bekende speler uit het Nederlands team
En ondanks dat we laatste in onze ‘Mixed Gruppe Rot’ waren geworden, bleek toen pas dat we een speler van het Nederlands team in onze gelederen hadden. Kijk de foto van Florent maar. Had ie dat pak ook maar met volleyballen aangehad!
Voor € 100,– Grieks eten!
Aan het einde van de dag splitsten sommige wegen zich. Sommigen gingen naar huis, anderen hadden nog geserveerd bij Restaurant Byzantium in Brunssum. Sandra en Roger zouden eerst niet mee gaan uit eten, maar toen we ons eindelijk aan een 6-persoonstafel geïnstalleerd hadden, belden ze op of ze toch nog mee konden eten (blijkbaar komen ze ALTIJD later of gaan ze ALTIJD eerder naar huis bij huize Broeksmit). Tuurlijk. Wel even een 8-persoonstafel regelen. Daar had Eeg geregeld dat we voor de hele tafel voor € 100,– Grieks eten wilden hebben (net zoals je in de friture voor € 5,– friet bestelt). Maar het lukte hem WEL! We hebben met 8 personen gesmuld van allerlei vleessoorten en van de saladebar. En een lekker drankje erbij natuurlijk.
En achteraf …. lekker in bad het Songfestival kijken
Buitengekomen kwamen we langs ijssalon Oberije (ja, familie van Eeg, maar daar hebben we in de prijs niets van gemerkt) . John’s ogen gingen ver open en fonkelden alsof hij weer 56 jaar was. En omdat ie in een goede bui was, trakteerde hij iedereen op een heerlijk ijsje. Soms zelfs MET slagroom. Dat was een mooie afsluiting van deze gezellige dag.
Na wekenlange voorbereidingen was het SWA eindelijk aangebroken. Helaas was de verwachting dat het weer roet in het eten zou gaan gooien. Maar toen Hans en John op vrijdag om half 4 aankwamen bij het huis in Lierneux, scheen de zon heerlijk. Er was iemand binnen in het huis, dus we klopten bescheiden op de deur. De man kwam naar ons toe begon in het Frans te praten. Maar toen hij aan de baard van Hans zag dat die er geen haar aan vast kon knopen, vroeg hij in het Frans of wij Frans kenden. Nee, natuurlijk niet! We kennen alleen Frans Duits, maar dat verstond hij niet. Wetende dat wij hem niet zouden verstaan liep hij met driftige pas door het huis en liet ons elke kamer (heel kort) zien en mompelde dan steeds snel iets (in het Frans). Weer beneden aangekomen liep hij naar buiten. Hans en John natuurlijk achter hem aan met de verwachting dat hij ons daar ook nog iets zou vertellen. Maar nee hoor, hij stapte in zijn auto en reed weg. Hans en mij in verbazing achterlatend. Geen handje, geen ’tot ziens en veel plezier’ of zo. Tja, dat is Franse hartelijkheid.
Na onze koffers op de kamer gezet te hebben en de koelkast gevuld te hebben met de belangrijkste zaken (vaatje bier en wijn) vroegen we ons af wanneer de andere Smashleden zouden arriveren. Na wat heen en weer ge-app bleek dat dit nog even zou duren. Dus gingen we even heerlijk zitten bij de picknicktafel buiten in het zonnetje. Genoten en vroegen ons af of het weer nu werkelijk wel zo slecht zou worden. Na enige tijd kregen ze honger en verplaatsten ze zich naar binnen. De enige optie om iets binnen te krijgen was het vaatje bier in de koelkast. Na heeeel lang nagedacht te hebben is toch maar besloten om het vaatje aan te slaan, dat was tenslotte de enige optie om dit weekend te overleven. En om helemaal in de goede sfeer te komen werden de Uno-kaarten erbij gepakt. Heerlijk om weer eens ongestoord Heerlens Uno te spelen.
Precies 2 vingers schuim
Later kwamen Eeg en Natasja en Joyce. Na de gebruikelijke welkomstceremonie (knuffelen en kussen) kwam al snel het onderwerp ‘eten’ ter sprake. Hans had uiensoep voorbereid, de Oberjeetjes hadden heerlijke spaghetti met knoflook, en John had aardappelschijfjes met spek en uitjes. Natuurlijk was het veel te veel, maar het heeft wel erg goed gesmaakt.
Na het eten kwamen Peter, Nicolle en Michiel ook nog. En hiermee was de vrijdagavondclan zo goed als compleet. Janneke en Jonathan hadden helaas op het laatste moment moeten afzeggen voor het SWA omdat hun kater Tibo erg ziek was. Erg jammer. Later op de avond zouden Sandra en Roger nog komen. (En, niet vreemd voor toernooigangers van Smash, Roger moest natuurlijk ook weer eerder naar huis 🙂 )
’s Avonds werden allerlei spellen gedaan zoals hurly/curly/husky (zonder helicopteren natuurlijk), Progressief 7 Uno, Brunssums liegen en hints. Bij hurly/curly/husky bleek (helaas) dat Peter meerdere keren als beste met een stokje kon gooien. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Om Progressief 7 Uno te kunnen spelen was het gemakkelijker om de 2 grote eetkamertafels die in de lengterichting stonden, in de breedterichting tegen elkaar aan te zetten. Dan was het vierkant nog enigszins rond … Maar, bij het verschuiven van de stoelen bleek dat zo veel lawaai te maken dat alle communicatie in Lierneux compleet stil viel. Wat een herrie! Een stoelpootgeluidsbeschermertje was geen luxe. Bij Progressief 7 Uno was hilariteit troef, ondanks dat het een kaartspel is waar geen troeven in voorkomen. Het was vooral leuk voor Nicolle en Michiel die de regels niet zo goed kenden. Bij Hints zal de uitbeelding van Eeg van ‘vallende bladeren’ ons nog lang bijblijven. Daarmee probeerde hij een link te leggen met het woord ‘Herfst’, dat weer een deel van het te raden woord was, namelijk ‘Herfststorm’. Dat woord is, raar maar waar, niet geraden.
Na een redelijk slechte nacht voor de meesten, druppelde iedereen rond half 9 de woonkamer binnen voor het ontbijt. Niet iedereen heeft zijn slaapkamerverhalen met de ander gedeeld, maar duidelijk was wel dat er weer snurkers aanwezig waren geweest. En dat het schuine dak boven het hoofdeinde schuiner was dan gedacht. En ook was het duidelijk geworden dat het stapelbed waar Peter en John in geslapen hadden, eigenlijk niet voor volwassenen geschikt was. Het steile trapje was niet bedoeld voor stijve ruggen. Het frame was niet bedoeld voor mensen die zich regelmatig omdraaiden in bed, het wiebelde alle kanten op als de een of de ander zich omdraaide. De matras was zo dun, dat je eigenlijk niet op je zij kon liggen omdat je hele zijkant verdoofd raakte. En de lattenbodem was zo dun dat de stem van Hans, die in het tweepersoonsbed lag op dezelfde kamer als waar het stapelbed lag, toch erg zorgwekkend klonk toen hij Peter waarschuwde toen John op het bovenste bed klauterde.
Warme broodjes en een glaasje sap. Dat levert tevreden gezichten op.
Zaterdagochtend hebben we toch maar besloten om niet te gaan kajakken door het slechte weer en de kou. Want het was koud en druilerig buiten. Besloten werd, op basis van Buienradar, om iets later in de ochtend de geplande wandeling te doen. Dus we hebben eerst heerlijk ontbeten, waarbij Roger zijn kokskwaliteiten tentoon spreidde door heerlijke roerbakeieren met spek te maken. En denk eraan, NIET MET DIE STOELEN SCHUIVEN! Vervolgens werden nog enkele spelletjes gedaan of er werd wat gelezen en geluierd. Imke en Myron arriveerden en waren (blij of droevig) verrast dat we niet gingen kajakken maar wandelen. Even later vertrokken we naar Aywaille. De wandeling Ninglinspo. Een prachtige maar ook pittige wandeling met 20 kruisingen over de rivier Ninglinspo. Veel rotsen, watervalletjes, waterbassins, uitgesleten stenen en smalle paadjes. Ook Imke en Myron liepen deze wandeling mee. Gezellig. En goed gelopen ook. Zeker voor Myron die op haar gladde sportschoenen moest lopen. Joyce was in het huis gebleven en deed een Netflixje. (En wilde waarschijnlijk even een momentje alleen met Albert die nog zou komen 😉
Het uitzichtspunt
Moe maar voldaan werd, terug in het huis, gestart met de zoektocht naar restaurants. Dat was een ingewikkelde. Het Italiaanse restaurant dat volgens Tripadvisor in de buurt van Lierneux lag en goed scheen te zijn, was telefonisch niet bereikbaar geweest. Zoeken, zoeken, zoeken op internet. Maar buiten- of binnenkant van diverse restaurants bevielen ons niet. Dus, maar gewoon gaan rijden en dan vinden we wel iets. Toch? We vertrokken naar Trois Pont (drie bruggen), een klein dorp in de buurt. Daar aangekomen zagen we vanuit de auto diverse restaurants die wel eens gezellig konden zijn. Dus de auto’s werden geparkeerd in een straat om de hoek bij de friture. Lopend gingen we op verkenning uit. Restaurant 1: vol geboekt. Restaurant 2: Te duur. Restaurant 3: Te weinig keuze. Restaurant 4: niet echt gezellig. Restaurant 5: niet geopend.
Dus, uiteindelijk werd besloten om maar gewoon bij die friture iets te gaan eten waar we de auto hadden gezet. Dat was Friterie Bertand . Die bleek heerlijke frites te hebben. Je kon er zelfs met je eigen meegenomen (soort Turks) brood aankomen. Daar werden dan 2 Mexicanos ingelegd en daaroverheen een berg frites en saus en daarbovenop weer dat brood. We vroegen ons af welk formaat mond je moest hebben om dat op te kunnen eten.
Weer terug in het huis hebben we weer Progressief 7 Uno gespeeld, ook met Imke en Myron erbij. Erg leuk en gezellig. Maar kaarten schudden en uitdelen blijkt toch ook een kunst. En goed tellen ook.
Later werd nog Jenga gespeeld. Dit gezien hebbende wensen we Eeg veel succes met zijn aankomende verbouwing thuis, want als hij 1 ding niet kan, dan is het stenen op elkaar leggen. Slopen kon hij wél erg goed. Sandra en Roger moesten eerder naar huis (weet je nog?) en verlieten ons, maar niet zonder 10 handjes hulp bij het wegkomen van de schuine oprit waar Roger al aardige gaten in had geslipt. Onverwacht vroeg gingen de meesten naar bed. Waren we verstandig geworden? Had er iemand een Belgisch windje gelaten? Nee, waarschijnlijk was men gewoon moe.
Zondagochtend zag de wereld we heel anders uit. Een heeeerlijk zonnetje scheen door de vele ramen van het huisje naar binnen en zorgde voor licht, gezelligheid en een zomers gevoel. John had in de woonkamer geslapen op 2 banken die tegen elkaar gezet waren. Dat sliep veel beter, ondanks dat hij ’s morgens merkte dat hij een open ruggetje had gehad. Vreemd was ook dat die nacht toch nog snurkers gehoord waren op de bovenverdieping. Wie zou dat dan zijn geweest?
Na het ontbijt, met de ietwat té bruine broodjes van Michiel (de grill bleek nog aan te staan, die was Roger vergeten uit te zetten), zouden we naar Durbuy gaan. Maar, eerst moest natuurlijk alles afgewassen, opgeruimd, ingepakt en gekuist worden. Vele handen maken licht werk, en dat werk was dan ook in een vloek en een scheet (?) gedaan. In Durbuy waren allerlei leuke dingen te zien, de foutieve bouwvergunning van het winkeltje “La parfumerie de Paris” (dat dus in Burbuy terecht was gekomen i.p.v. in Parijs), het Oude stadsdeel met kleine, gezellige steegjes en leuke winkeltjes. De anticlinaalrots met fonteinen en het treintje naar top van de berg met de uitkijktoren. Van daaruit had je een geweldig uitzicht over Durbuy en de omgeving. John was een beetje van slag, want de ijswinkel ‘Australian home made Ice-cream’, bleek gesloten! Grote teleurstelling. Bij een restaurant hebben we een drankje met gebak of wafel genomen.
L’Ourthe
Anticlinaalrots
Heel oude piraten
De langzame bediening
Uitzicht over Durbuy
In het treintje
In het midden van de middag vertrokken we huiswaarts, maar niet zonder met een knuffel of handje afscheid van elkaar te hebben genomen.
Iedereen was het er over eens dat zo’n weekend zeker voor herhaling vatbaar was. En misschien dat we dan ook kunnen kajakken en naar de brasserie d’Achouffe kunnen gaan, zoals oorspronkelijk altijd de bedoeling was geweest van het Smash Weekend Ardennen.
Zondag 31 maart was het jaarlijkse Smashtoernooi. Helaas hadden 2 teams zich redelijk kort voor het toernooi teruggetrokken waardoor er een nieuw wedstrijdschema gemaakt moest worden. Gelukkig hadden we 1 reserveteam dat nog in kon vallen waardoor we in totaal op 15 teams kwamen, 7 in de categorie ‘minder sterk’ en 8 in de categorie ‘sterk’.
De organisatie liep weer gesmeerd, mede dankzij alle leden die ondertussen allemaal wel weten welke taken er gedaan moeten worden. Extra dank voor Myrthe en Kyara die weer de wedstrijdcommissie vormden en dit ook prima deden. Met speels gemak eigenlijk. En het was extra, extra fijn dat Kyara er weer bij was.
Wedstrijdleidsters Myrthe en Kyara en iemand met een bevroren schouder.
De enige stoorzender was Hans, die ’s middags even waarnemend wedstrijdleider was en na de eerste set al omriep dat de volgende ronde begon en hij begon al de teams om te roepen die dan zouden moeten spelen. Myrthe schrok zich een eitje en rende naar de wedstrijdtafel, maar Hans merkte al dat er iets niet helemaal goed was (alle teams riepen naar hem dat ze nog een tweede set moesten spelen) en corrigeerde snel zijn fout(je).
Voor Smash was het jammer dat enkele leden dit jaar niet mee konden spelen. Toen ook nog blessures van Hans en Mike ervoor zorgden dat zij niet konden meedoen, was het moeilijk om de 2 Smashteams te vullen. Onderling uithelpen was de enige oplossing. Maar ook zwaar voor de leden die toch ook al redelijk op leeftijd zijn 😉
Smash 1 in actie
Keurig op tijd was het toernooi afgelopen en vond de prijsuitreiking in de kantine plaats. Maar eerst werden Franco en Sylvia, de uitbaters van de kantine, met een cadeautje in het zonnetje gezet. Want dit was hun laatste dag als uitbaters. Zij geven het stokje door. Vervolgens werden de prijswinnaars bekendgemaakt van de advertentiepuzzel. 5 Winnaars ontvingen mooie prijzen zoals karaffen, een serveerplank, sausbakjes, een fles wijn, gecombineerd met cadeaubonnen van allerlei sponsors. En natuurlijk wat lekkere snoep.
Bij de bekendmaking van de uitslag van het toernooi, kreeg elk team een mandje met kleurige eieren. De nummers 1 van beide categorieën kregen ook nog mooie handdoeken als hoofdprijs! De dochter van Hans, Milou, was met een team uit Den Bosch gekomen om deel te nemen aan ons toernooi, en zij kregen nog een kleine attentie in de vorm van wat drinken en crackers e.d. omdat zij nog terug moesten reizen naar Den Bosch. Blij verrast keken ze wat er in de mandjes zat. Maar het was natuurlijk in de eerste plaats fantastisch dat zij de moeite hebben genomen om helemaal naar Heerlen te komen.
Hieronder staan de foto’s van ons toernooi en ook de einduitslag.
Bij een rommelig toernooi, hoort een rommelige foto
Op 9 maart (altijd de zaterdag ná carnaval) was weer het über40 toernooi, in Erkelenz deze keer. Nadat we bij Eeg en Natasja verzameld hadden, reden we met twee auto’s naar Erkelenz. En het lijkt wel een Smashkwaaltje, maar we moesten wéér zoeken naar de sporthal. We hebben er meerdere gevonden en toen we de juiste gevonden hadden, zei een Duitser dat het toch niet de goede sporthal was en we een stukje verder door moesten zijn.
De organisatie had 1 poule gemaakt van de 8 aangemelde teams waardoor we 7 wedstrijden konden spelen. Lekker veel dus, maar wat jammer was dat we altijd 2 sets speelden tot 15 punten, dus het kon ook snel afgelopen zijn. Voordeel is wel dat we niet vaak lange pauzes tussendoor hadden.
Het inspelen vóór de eerste wedstrijd ging weer op zijn Duits, dus met inslaan, en opslag. De eerste set begon, we hadden er zin in. Maaaaaaar …………….. we speelden heel erg slecht. Heel veel gemakkelijke ballen van de tegenstander speelden we niet terug omdat we naar elkaar keken en dachten dat de ander wel die bal zou pakken. We hebben wel vaker een dip (zoals jullie weten) maar deze keer was het geen dip maar een diiiiiiiiiiiiip. Het bleef maar fout gaan. En de eerste set verloren we dan ook ruim. De tweede set haalden we een beetje ons normale niveau maar dat kwam vooral door een goede opslag, waardoor we de tweede set gemakkelijk wonnen. Je zag aan de gezichten van de tegenstander dat ze er ook niets van begrepen, de eerste set wonnen ze gemakkelijk en de tweede set werden ze weggespeeld.
De tweede wedstrijd leek op de eerste set van de eerste wedstrijd, dus gewoon slecht. Tussendoor probeerde we ons eigen spel te evalueren, maar dat lukte eigenlijk niet. Lag het aan de heelerg smalle en blauwe(?) lijnen van het volleybalveld? En binnenin dat volleybalveld lag een badmintonveld met brede en gele lijnen. Lag het aan de nieuwe shirts? Nee, ook niet. We stonden gewoon als zombies te spelen, de energie leek niet aanwezig.
De derde wedstrijd kwamen we enigszins terug en speelden een redelijke partij en wonnen beide sets. Op de Smashapp konden we toen nog vertellen dat we dus 3 sets van de 6 gewonnen hadden. Klonk niet slecht, toch?
Honger!
We hadden middagpauze. Er waren heerlijke dingen te koop voor een klein prijsje, lekkere salades, broodjes knakworst (met heel veel mosterd, he Roger?), broodjes Duitse fricadelle, en de overheerlijke kaaskoek. We evalueerden nog meer. Likten onze wonden. Wisten het eigenlijk niet meer. Maar toen kwam Peter kijken.
Käsekuchen voor Eeg
We hoopten Peter enkele aantrekkelijke wedstrijden aan te bieden, maar dat lukte dus voor geen meter. Dit hadden we echt nog nooit meegemaakt. We speelden futloos, rommelig, verward, moe. Om moedeloos van te worden.
Zelfs nadat ook Sandra kwam kijken en er op de tribune een heuse supportersschare van 3 personen zat (Marco was er natuurlijk ook weer bij), met af en toe een kleine wave, nam ons spelniveau niet toe. In een time-out probeerde John het team moed in te praten met een felle en duidelijke speech. De gezichten keken een beetje boos naar John. Was hij té fel geweest? Nee, want de spelers wílden wel, maar het lukte gewoon niet. Men was moedeloos.
In de tweede pauze werd gelukkig toch weer gekaart. Omdat niemand Uno bij zich had, werd Heerlens pesten gedaan. John legde enthousiast alle spelregels en de betekenis van de kaarten uit. Tijdens het spel verbaasde een enkeling zich plotseling over de kaarten die John oplegde. Klaveren 9 samen met schoppen 9. Mag dat? Natuurlijk mag dat bij Heerlens pesten. En na de koning mag je alle andere kaarten van die kleur afleggen. En de 2 (= 2 kaarten rapen) mag op de 3 (= 3 kaarten rapen) en mag op de joker (= 5 kaarten rapen). Zo kon het gebeuren dat Petra opeens 30 (!) kaarten moest rapen. Met kramp in de handen speelde zij het spelletje uit.
De achterkant van de nieuwe shirts moesten natuurlijk ook op de foto gezet worden.
Ook de eerste van de laatste twee wedstrijden liep het niet goed. Na deze wedstrijd werden de koppen weer bij elkaar gestoken en sprak Eeg de harde woorden dat we niet gefocust aan de wedstrijden begonnen. Bij het inspelen werd al te veel geklooid (Mike had dus toch gelijk). Iedereen trok het boetekleed aan en de laatste wedstrijd speelden we weer Smashwaardig. De eerste set wonnen we en tweede verloren we (na een ruime voorsprong). Maar het niveau was tenminste om aan te zien.
In de kleine herenkleedkamer met 3 douches waarvan er 1 niet werkte, hoorden we dat we niet zesde of hoge geëindigd waren. We waren zevende en wonnen een fles Rotkäpchen met witte (?) wijn.
Met genoeg stof om over na te denken, vertrokken we weer huiswaarts. En raar maar waar, om 17 uur waren we weer thuis.
Conclusie, dit was waarschijnlijk de aller- aller- allerslechtste wedstrijd die Smash ooit gespeeld heeft. Maar het heeft ook een voordeel: The only way is up!
