Vrijdag 2 augustus werd om 2 uur verzameld bij Joyce thuis. Al snel kwamen we er achter dat we te veel mensen en spullen hadden om maar met 2 auto’s te gaan. En dat terwijl Sandra en Roger diezelfde avond nog later zouden komen en waarschijnlijk nog plek zat in hun auto zouden hebben. En zaterdag kwam Albert nog en ook Petra en Marco kwamen nog. Die hadden ook bepaalde spullen mee kunnen nemen. Hmmm, organisatiefoutje. Terwijl we na de pre-Merksplas-meeting dachten dat we het tornooi overgeorganiseerd hadden.
Op de ondertussen bekende plek op het veld gingen we ons kampement opslaan. De partytenten over de aanloopbaan van de verspringbak en de tenten daar omheen. En daar kwamen Mick en Christa in het rode autootje aan. Zwaaien, lachen, knuffelen.
Iedereen ging aan het werk met zijn eigen tent want de wolken waren zich aan het samenpakken. Na een half uur kwamen ook Sandra en Roger al aan. Kort daarna was het al raak. De eerste druppels vielen. Iedereen ging schuilen, onder enkele bomen, onder de luifel van een tent die al stond of onder de achterklep van een auto. Even later werd het weer droog en werd snel 1 partytent opgezet zodat we, als het nog eens zou gaan regenen, in ieder geval bij elkaar zouden staan. En ja hoor, nog geen kwartiertje later kwam de volgende bui. De meeste tenten stonden toen al. Alleen de tenten van Roger en Sandra en die van John waren nog niet klaar.
Het was een beetje een zielige aanblik hoe de plassen regen de net uitgespreide tent van John bedekten. En bij het omhoogtrekken van de tent, bleek het plastic onderzeil dat John altijd neerlegt (zodat de tent achteraf weer schoon de zak in kan en niet meer thuis schoongemaakt hoeft te worden) ook onder een flinke laag water te staan. Ook de kelder was ondergelopen. Het was niet helemaal duidelijk waarom op dat moment mensen aan het lachen waren.
Toen alle tenten op stonden hield het ook op met regenen. Nadat alles een beetje ingericht was kregen we natuurlijk zin in een frikandelletje. Na de eerste lettergreep van dat laatste woord stond Eeg al klaar met de kolen van de bbq in zijn hand en een grote smile op zijn gezicht. Even later genoten we van een heerlijke dikke frikandel met keuze uit allerlei sauzen, ook satésaus. Met wat stokbrood erbij werd er heerlijk gesmuld, met lange broek aan en trui. Dat wel, want het was best fris. Maar niet te fris voor een potje Molky.
Natuurlijk had Roger weer een grote mond over zijn aankomende prestaties, dus toen John wilde wedden voor een kratje bier kon hij geen nee zeggen. En natuurlijk won …… John (samen met Eeg).
Kratje bier voor John!
De nacht verliep voor de meesten minder goed. Er werd namelijk best lang (tot een uur of 4 ’s nachts) muziek gespeeld en lawaai gemaakt op het veld. Enkele Duitse teams hadden hun eigen muziekinstallatie meegenomen en dat was geen kleintje!
Het ontbijt van zaterdag was goed verzorgd (2 broodjes met ham of kaas, koffie of thee, 1 yoghurtje, 1 glaasje jus en … 1 stuk fruit! Dit was een tip van Eeg geweest aan de organisatie, en met die tip hadden ze dus iets gedaan.
Later arriveerden Petra en Marco. Petra zou de zaterdag meespelen, Marco zou ons natuurlijk … aanmoedigen. Net zoals Christa en Florent.
Florent is dit jaar wel meegegaan maar zou helaas niet meespelen door last aan knieën en hand. De maandag na Merkplas zou hij een operatie aan die hand krijgen. In plaats van meespelen heeft hij veel gescheidsrechterd (en Janneke telde altijd).
Christa probeert haar volleybalniveau nog wat bij te spijkeren zodat ze misschien een volgende keer wel mee kan doen.
De eerste 2 wedstrijden tegen Neukieritzsch en tegen TV Flehingen waren leuk, maar werden allebei verloren. Want we hebben nog steeds moeite met een moeilijke opslag. Tja.
Wij (ingeschreven als Whamsam Smash Domoticom) hadden veel dames bij ons (5!) dus speelden we regelmatig met 3 dames en 3 heren. En dat ging eigenlijk best goed. (Wie weet nog waar Whamsam voor staat?)
Het was een bewolkte dag met ongeveer 22 of 23 graden. Eigenlijk heerlijk volleybalweer. Want je had geen last van de zon en de temperatuur was goed. De andere 2 wedstrijden hadden we geloof ik gewonnen. Maar dat is niet zeker omdat onze einduitslagbijhoudster (Christa) niet alles opgeschreven heeft. Misschien in haar hoofd wel, want de setstanden wist nog goed.
Tussendoor werd al af en toe gepraat over wat we zondagavond met het eten zouden doen. Voorstel was om het redelijk in de buurt van Merksplas te doen zodat Mick en Christa ook mee konden gaan. Misschien in Eindhoven?Maar welk soort restaurant? En waar precies? Ongemerkt ging de discussie 5 minuten later compleet ergens anders over.
Na lekker gedoucht te hebben werden alle voorbereidingen getroffen voor de befaamde BBQ-kwaliteiten van Eeg. Fruit en stokbrood werd gesneden, plastic borden werden klaargezet en het houten bestek van Mick werd met vreemde ogen bekeken. Hout? Moest dat dan afgewassen worden? Het was al snel duidelijk wie geloofde in de opwarming van de aarde en wie niet.
Toen Eeg met de eerste stukjes vlees kwam, was het smullen geblazen. De combinatie van lekkere ananas, gemengd fruit, meloen, en een heerlijk drankje en het bbq-vlees, deed iedereen achterover leunen en een beetje kreunend zeggen hoe goed we het wel niet hadden. We voelden ons de koning te rijk. Fantastisch dat dit gevoel bij een volleybalcluppie bereikt kan worden.
Achteraf kwam het JBL boxje van John op tafel en werd er lekker muziek gespeeld. Alhoewel al snel bleek dat niet iedereen er van kon genieten. De smaak van Sandra bleek een heel aparte. Ondanks dat John regelmatig een ander soort muziek opzette, riep Sandra toch regelmatig: “Skippen!” En was het Sandra niet die dat riep, dan was het wel iemand anders.
Iedereen dacht natuurlijk dat dit aan de muzieksmaak van John lag. Maar ook de playlist van Mike werd de grond in geboord. Dus besliste Janneke om de top 2000 op te zetten. Iedereen kreeg de mogelijkheid om 1 keer ‘skip’ te roepen. Dus je moest goed bedenken wanneer je dat zou roepen, want “op is op”.
Echter, je kon weer nieuwe ‘skips’ verdienen door veel en goed mee te zingen met een liedje of door leuk te bewegen of dansen. Janneke was de ‘scheidsrechter’, alhoewel ze soms partijdig leek.
Ook hier ontstond weer een oergezellige sfeer van meezingende en swingende Merksplassers. Ook vertelde menigeen een eigen verhaaltje bij een muzieknummer. Wat je er leuk of slecht aan vond en waarom.
Het geheel eindigde in een lange, gezellige Karaoke-avond.
Na afloop werden enkele spelletjes Shithead gespeeld. Wat hier opviel, was dat Eeg deze keer iets andere spelregels hanteerde dan andere keren. Janneke en John moesten zich hier echter bij neerleggen omdat de rest hun mond niet opendeed of het gewoon ook niet meer wisten.
Aan het eind van de avond gingen sommigen naar bed maar de echte feestvierders gingen nog even naar de Fuifzaal (Eeg en Natasja, Roger en Sandra, Mick en Christa, Janneke, Florent en John). Daar was het redelijk druk, maar wel gezellig. De DJ draaide goede muziek en hield de sfeer er goed in. Ook het ijskoude bier was fantastisch. Drank was ook wel echt nodig want het was heel erg warm in de Fuifzaal. Maar ja, kwam dat misschien ook door het fanatieke en soms een beetje wild dansen van ons? Er werd gehakt, de polonaise gelopen, gesprongen, door de knieën gezakt, kris-kras gedanst en tegen muren gesprongen (wie is daar dan mee begonnen?). John deed nog een leuke jodeldans. Helaas iets TE fanatiek waardoor hij tegen zijn eigen wijsvinger trapte en die kneusde. Maar hij zei niets, alleen tegen Florent. Want hij schaamde zich een beetje. En wilde geen watje lijken. (Later heeft hij het toch opgebiecht tegen de hele groep.)
Na enige tijd gingen sommigen terug naar de tent om te slapen. De ‘harde kern’ (Eeg, Natasja, Janneke en John) bleef nog even.
Bij terugkomst bij de tent leek iedereen te slapen maar werden toch nog enkele potjes Shithead gedaan en Eeg heeft zelfs nog voor alle vier een frikandel op de bbq gelegd! Om de rest niet wakker te maken werd er zachtjes gelachen, af en toe geknotterd en gegeten.
De tweede nacht verliep gelukkig beter en dus gingen we weer fris naar het ontbijt. Dat een half uur eerder was dan zaterdagochtend. Niet iedereen wist dat en dus moesten Eeg en Natasja flink haasten.
Na de zaterdagwedstrijden bleken we vierde van de 6 teams te zijn.
Op zondag speelden de plaatsen 1 t/m 3 en 4 t/6 een dubbele competitie (dus een uit- en een thuiswedstrijd) om de definitieve eindstand te bepalen. We konden dus hoogstens nog 4de worden.
Maar waar gaan we straks eten? De discussie werd meermaals gestart. Er werd op telefoons gezocht naar recensies van restaurants. En WEER werden we afgeleid.
Alle vier die wedstrijden speelden we erg wisselvallig. Soms stonden we 15 punten voor om vervolgens een inzinking te krijgen en toch nog de set te verliezen. Maar ook andersom. Tegen het team ‘Dames F’ hadden we het moeilijk. Onze aanval was niet dermate hard en precies dat we meteen een punt scoorden. De dames stonden positioneel erg goed en waren goed op elkaar ingespeeld. Een taaie tegenstander. Maar ook een leuke en sportieve tegenstander. (Alleen zonnecrème insmeren konden ze niet.)
Van de 4 te spelen wedstrijden speelden we er 2 gelijk en wonnen we er 2. Het was onduidelijk op welke plaats we uiteindelijk zouden eindigen.
Een minder leuke klus is altijd weer het opruimen en afbreken van onze tenten. Maar iedereen werkt goed mee en helpt elkaar, dus die klus is eigenlijk toch wel leuk en gezellig.
Misschien in Turnhout gaan eten? Zou kunnen. Italiaans restaurant Il Gusto leek wel wat.
Bij de prijsuitreiking werden alle overgebleven jetons (Belgische bonnen) opgemaakt en wachtten we in een heerlijk zonnetje af hoe hoog we geëindigd waren.
Toch 4de! Een lekkere fles (soort) champagne was de prijs. Waar is die eigenlijk?
Het zoeken naar parkeerplaatsen in de buurt van Italiaans restaurant Il Gusto in Turnhout was moeilijk. Turnhout Culinair vond daar namelijk ook plaats. Een soort Preuvenement. Daardoor was het erg druk. Wie had dit restaurant uitgekozen?
Het restaurant was niet bijzonder Italiaans of gezellig ingericht. De stoelen maakten hetzelfde geluid als de stoelen in het huisje bij ons S.W.A. Niet handig.
Toen we wilden bestellen werd ons gevraagd om niet allemaal iets anders te bestellen, dus om met meerdere personen hetzelfde te bestellen. Anders zou de kok het niet voor elkaar krijgen om ons allemaal tegelijk uit te serveren. Nou ja. We keken elkaar een beetje vreemd en verrast aan.
Dus werd druk overlegd wie wat wilden eten en wie dat nog meer wilde.
Het duurde even na onze bestelling, maar daar kwam het dan. Ons eten. Gelukkig smaakte het wel goed. Maar na 1 uur stonden we weer buiten. Namen afscheid van elkaar, knuffelen, lachen, zwaaien. Zo gaat dat bij Smash.
Tevreden en nog nagenietend van WEER een heerlijk Merksplasweekend reed iedereen naar huis.
Tot volgend jaar!
