Eindelijk was het dan de dag. De dag van ons Smash weekend! De organisatoren Eeg en Tessa, hebben de locatie zeer geheim kunnen houden. Zelfs Natasja wist er niets van anders, hadden wij de locatie ruim van tevoren geweten. Ook al hebben wij meerdere malen geprobeerd om de locatie boven water te krijgen door kleine ”onderwaterprikjes” richting de organisatie. Dit heeft niet geholpen.
Een week voor het weekend hebben wij een before-party (het tegenovergestelde van after) gehad om alles door te nemen. Wij dachten dat wij eindelijk de locatie kregen, maar niets was minder waar. Helaas, alleen wat afspraken over de boodschappen en wie er bij wie in de auto gaat. Dan nog maar een week wachten op de locatie, de spanning liep verder op. En dan was het zo ver, wij kregen de locatie door. Marchin was de plaatsnaam. Yes, John en Roger zijn direct op onderzoek uitgegaan. Roger: huisje gespot en met zwembad! John:
John: wat zullen wij mooi terugkomen (en wij kunnen batteraven). Vertaling: Batteraaf is afgeleid van het Nederlands-Limburgs dialectwoord Batteroaf dat vlegel, kwajongen of deugniet betekent. Ook dat weer gezegd hebbende kregen wij eindelijk het adres van het huisje door. We konden eindelijk naar de plaats van bestemming rijden, maar de inhoud van het weekend bleef nog steeds geheim.
Dag 1 (Vrijdag) Helaas kon Tessa, door een flinke blessure, niet aan het weekend deelnemen, heel zuur omdat ze het mee georganiseerd had. Bij aankomst hebben wij direct een plonsje genomen in het zwembad onder het genot van een drankje. Petra en Marco waren ondertussen het eten op aan het warmen. Na het heerlijke avondmaal ruimden we de rotzooi op en had Eeg nog een leuk spelletje in petto.
Ik wil jullie de uitslag niet onthouden. Eigenlijk weet ik alleen nog dat ik tweede geworden ben achter de vrouw van de organisator, het voelde voor mij als winst. De rest is niet belangrijk. Terwijl de vrouwen en Marco al naar bed gingen, gingen de overige mannen op de eerste verdieping nog een potje biljarten. Ze dachten dat ze dit in alle stilte deden….
Dag 2 (Zaterdag) Na het ontbijt zijn wij op pad gegaan naar een activiteit. Wij wisten alleen dat sportkleding de juiste outfit was voor deze activiteit. Wat zouden wij als volleybalvereniging gaan doen? Drie keer raden. Het begint met een V en eindigt op olleyballen, maar dan in het zand. Dit was in het dorp Amay. Zie actiefilm. Na het ballen hadden we een heerlijke lunch in de brasserie naast de velden.
Eenmaal terug in het huisje hebben wij weer een plonsje genomen en een spelletje met de bal gedaan in het zwembadje. Ja, wij voelden ons even een stelletje kinderen. Hoe vaak konden wij de bal hooghouden zonder dat de bal in het water zou belanden. Ik kan zeggen dit was geen succes. HaHa. Dan maar een potje Mulki op een nogal moeilijk bespeelbaar veld. De pret was er niet minder om. Het was niet moeilijk om het blokje om te gooien, ook al raakte je het blokje niet, hij viel toch om, als het stokje maar in de buurt van een blokje kwam. Ook hier ben ik de winnaar vergeten.
Tijd voor de barbecue van Eeg. Hiervoor was Mike extra nog even op de motor langsgekomen. Na de barbecue is Mike er direct weer van doorgegaan. Buikje vol en weer verder toeren.
In de avond weer wat spelletjes gedaan totdat iedereen het tijd vond om naar bed te gaan. Alleen John, Eeg, Florent en Roger nog niet, want Florent en Roger hadden nog een rekening opstaan met betrekking tot het biljarten. Helaas ook de tweede dag waren die andere twee weer beter. Hier heb ik nu nog last van.
Dag 3 (Zondag de dag van de surprise) Na het ontbijt zijn wij weer op huis aan gegaan, maar het weekend was nog lang niet voorbij. Wij reisden van België naar Vijlen voor een leuke surprise. Bij deze activiteit sloten nog meerdere smashertjes aan, Peter en Hans MD, voor koffie met vlaai bij de paradijsvogel in (Cottage) Vijlen. Na de vlaai direct maar gaan wandelen om plaats te maken voor de lunch. Na de lunch een potje boerengolf gespeeld. Een hele uitdaging met verschillende hoogtes in het gras en hellinkjes naar boven en weer beneden.
Als afsluiting van een mooi, zoals de smashertjes dit kunnen, gezellig weekend zijn wij gaan eten bij de pizzeria il Genio.
Zaterdag 26 maart was de uitgestelde wandel- en puzzeltocht. Hij was eerder in november gepland, maar enkele dagen voordat hij plaats zou vinden gooide corona helaas roet in het eten.
Er waren 2 wandelgroepen en 1 ‘Checkpoint Charlie groep’. Voor elke groep was een groepsapp gemaakt zodat communiceren gemakkelijk was. Op een fantastisch zonnige zaterdag verzamelde iedereen op de doorgegeven coördinaten. Zelfs Petra en Marco waren er (die bij het opzoeken van de coördinaten ergens bij Amsterdam uitkwamen).
De 2 wandelgroepen moesten de route samen lopen en alle vragen beantwoorden. Maar wel precies in de juiste volgorde en dat was nogal een klus want de vragen stonden kris kras in de te lopen route. Tijdens deze route waren er ook nog foto-opdrachten die gemaakt moesten worden. En er waren een aantal algemene vragen waarop men ‘ergens’ tijdens de wandeling het antwoord op kon vinden. Dus men moest de hele route goed opletten. En dat deed men dus ook. Achter elke hoek en onder elke stoeptegel werd gezocht naar antwoorden 🙁 Het wandeltempo lag dan ook erg laag. John moest de groep dan ook meerdere keren aanmoedigen om het tempo te verhogen omdat anders misschien het avondeten in gevaar zou komen. Maar ondanks dat iedereen lekker wilde eten, ging het tempo niet omhoog. Waren de puzzels te moeilijk? Was de wandeling te lang? Was het niveau van de groep toch lager dan verwacht?
De teamnaam De allereerste vraag was om samen een teamnaam te verzinnen. Wat de groep echter niet wist, was dat John vooraf 2 personen uit elke groep een geheime opdracht gegeven had (Suzanne en Florent in groep 1, en Natasja en Peter in groep 2). Zij moesten dus al vooraf een teamnaam verzinnen en aan John doorgeven. Tijdens de wandeling moesten zij de rest van de groep proberen te overtuigen dat hun teamnaam leuker, beter was. Bij team 1 ging dit soepel, bij team 2 was dit moeilijker en was de geheime opdracht dan ook niet geslaagd.
Komt jullie die Tectonic niet bekend voor?
Vroeg John lachend aan het begin van de wandeling
De Tectonic Om de teams voor te bereiden op de moeilijkheid van de Tectonicpuzzel die bij de puzzels zat, gaf John ook vooraf al aan dat dit soort puzzel er ook bij zou zitten. Als ‘voorbeeld’ zette hij een Tectonic in de groepsapp. Dan kon men die al oefenen. Zaterdag tijdens de wandeling bleek dat dit niet alleen een voorbeeld was maar dat het gewoon de echte Tectonic was die men moest oplossen tijdens de wandeling.
Weg kruis Vlak voordat de groepen Bosschenhuizen in kwamen stond een blok beton langs de weg waar John vol verbazing naar keek. Hij begon te lachen. Zelden iemand gezien die zo blij van een blok beton werd. Maar wat bleek? De groepen moesten in een van de opdrachten het aantal krullen tellen van een wegkruis dat langs de weg moest staan. Maar dat wegkruis was dus ‘weg kruis’. Bij het uitzetten van de route stond dat wegkruis dus altijd op die blok beton, maar nu niet meer. Vreemd volk, die Bosschenhuizenaren.
Letterlopen team 1 Aangekomen bij het kapelletje in Bosschenhuizen zagen we daar Berg & Gerrie en Janneke staan. Wat een verrassing! Bij het kappelletje moest team 1 Letterlopen. Dat wil zeggen dat het team 6 letters van John kreeg. Elk persoon moest 1 letter uitbeelden door die letter in gedachten op de grond te tekenen en daarover heen te lopen. Team 2 moest raden welke letters gelopen werden en van die letters moest vervolgens een woord gemaakt worden. Om duidelijk te maken dat men niet gewoon liep te lopen maar met de letter bezig was, moest men de armen omhoog houden. Erg leuk om te zien. 🙂 Team 2 was zo slim om niet alle letters proberen te zien, maar sprak af dat iedereen 1 persoon van team 1 zou volgen. Complimentje!
Letterlopen team 2 Bosschenhuizen werd via een zijstraat verlaten en via een mooie open weg waren diverse mooie vergezichten te zien. Mooie foto’s. Aan het einde van deze doodlopende weg was een verkeerspleintje. En wat was de tweede verrassing? Daar zaten Gerrie & Bert en Janneke met lekkere wafels en een pakje drinken. De innerlijke mens was niet vergeten. Op deze plek voerde team 2 de Letterloopopdracht uit, iets minder fanatiek en duidelijk dan team 1 moet gezegd worden.
Simplevei Na afscheid genomen te hebben van Bert & Gerrie en Janneke, liepen we langs de Eyserbeek weer richting Simpelveld. Bij Vakantiehoeve Simplevei werd kort gestopt voor een drankje buiten op het terras. En natuurlijk werd er gepraat over alle puzzels die opgelost moesten worden. En wie troffen we hier weer? Gerrie & Bert en Janneke! Die lustten ook wel een drankje. Na een half uurtje vertrokken we weer om richting het centrum van Simpelveld te wandelen.
De kennisquiz In de hoop de wandelgroepen af te leiden van het te nemen Molsberger voetpad, werd vlakbij de Kennisquiz gedaan. Elk groepslid mocht een nummer noemen en die vraag werd dan gesteld. Wist die het antwoord niet dan mocht de groep helpen, maar dat leverde dan wel maar 1 punt op als het antwoord goed was. John had een (oude) lijst met 172 vragen bij zich. En hoewel iedereen vrij was in het te noemen nummer, vond een enkeling toch dat ‘de andere groep’ makkelijkere vragen had.
De muziekkennis-, dans- en zingquiz Het tweede deel van de wandeling (na de pauze bij Simplevei) was het wandeltempo gelukkig wat hoger. Er waren minder vragen te beantwoorden, de meeste puzzels waren opgelost. Gelukkig maar, want John had het voornemen om misschien enkele opdrachten te verplaatsen naar de avond, maar aangekomen bij het plein van de voormalige kerk in Huls besliste John toch op het laatste moment om de muziek-, dans- en zingquiz maar gewoon door te laten gaan. Per team werden enkele liedjes gespeeld en men kon punten verdienen indien men de artiest wist, de titel van het lied en extra punten verdienen als men ook nog meezong en danste. Hij zette zijn kleine bluetooth speaker aan en ging op zijn telefoon zoeken naar de speciaal voor deze quiz gemaakte playlist met vrolijke meezingers en meedansmuziek. Hij vond een wandelplaylist en startte het eerste lied. Terwijl het team dat aan de beurt was een beetje twijfelend zond en danste, was John in zijn playlist aan het scrollen, want hij vond niet de liedjes die hij erin gezet had. Maar ja, vlug verder met het volgende liedje. En zo ging het maar door. John had een vreemd gevoel in zijn buik. ’s Avonds in bed zat John hier nog steeds mee in zijn maag (naast het Grieks eten zat het). Dus ging hij toch maar eens op zoek in de door hem gemaakte playlists. En toen zag hij het opeens. In plaats van de Jubileumwandelplaylist had hij per ongeluk een totaal andere wandelplaylist gekozen. Vandaar de gewone, rustige muziek die gespeeld werd. Potverdorie. Missertje van de organisatie. 🙁 10 Punten aftrek voor de organisatie.
De pennenstreekopdracht Aangekomen bij het einde van de wandeling moest 1 persoon van elke groep nog de laatste opdracht uitvoeren, de pennenstreek. Maar dit bleek een makkie voor zowel Hans als Peter. Wat een knappe koppen hebben we toch bij Smash he? Na deze opdracht was de wandel- en puzzeltocht voorbij en gaf John de groep het adres waar we zouden gaan eten. Na het noemen van ‘Heldevierlaan 10 in Heerlen’ stapte hij in zijn auto en liet de groep een beetje verdwaasd en verward achter. Dat adres, dat was toch van de sporthal?
Eten in kantine sporthal Palemig Aangekomen bij de kantine van sporthal Palemig stond het busje van Nisos/Byzontium al op de oprit. Er werden enkele flinke kratten uitgeladen en naar de kantine gebracht. Daar hadden Bert & Gerrie en Janneke al alles leuk neergezet, zodat we snel aan het Grieks buffet konden beginnen. Sandra en Roger kwamen ook nog. Er werd gesmikkeld en gesmuld. En 3 drankjes kon men op Smash drinken. Kortom, het smaakte goed!
Winnaar Terwijl een paar mensen aan een moordenaardartspel begonnen, ging John aan de bar zitten en begon hij alle vragen en opdrachten na te kijken en punten te tellen. Het ging gelijk op, maar team 2 had de groepsnaam fout. Maar wat bleek? Team 1 had 2 vragen verkeerdom beantwoord en dat leverde 10 strafpunten op. Oei. Uiteindelijk kwam team 1 uit op 47 punten en team 2 op 61 punten. Applaus klonk en iedereen kreeg nog een lekker snoepprijsje. Er werd nog nagepraat over de de opdrachten, de vragen en de wandeling.
‘De organisatie’
Kleine onvolkomenheden in de jurering Een dag later was John weer aan het reflecteren en bedacht zich dat team 1 niet 2 vragen in de verkeerde volgorde had gegeven, maar dat 2 antwoorden verkeerd om waren gegeven. Dat is natuurlijk een groot verschil! Dus de 10 punten aftrek die de jury een dag eerder had toegekend, waren onterecht! Oeps. Team 1 had dus eigenlijk 57 punten in plaats van 47. Gelukkig maakte het niet uit voor de einduitslag. Pffft. (Gelukkig zal niemand ooit achter deze fout komen.)
Voorafgaande aan het VVS-toernooi was er enige onduidelijkheid over het tijdstip dat we aanwezig moesten zijn. Dat zou namelijk half 10 zijn. Maar wij hoefden pas om 11 uur te spelen. Dus na enige en dubbele communicatie over en weer met de VVS-organisatie, werd duidelijk dat wij pas om half 11 aanwezig hoefden te zijn. Lekker, een uurtje langer slapen. Dus toen John Hans en Rick afhaalde en op de stoep stopte om hen in te laten stappen, maakte Hans heel opgewekt de voordeur open en zei: “John, je bent een uur te vroeg!” Vol ongeloof over zichzelf, parkeerde John de auto dan maar op de parkeerplaats om bij Hans thuis maar nog even wat te klessebessen. John was dus gewoon toch van de oude tijd uitgegaan (zonder het zelf te weten) en had dus eigenlijk een uurtje langer kunnen blijven liggen. Bij binnenkomst bij Hans thuis bleek Bep ook al op te zijn. En ook al aangekleed.
Smash moest meteen de eerste wedstrijd spelen en bij het omroepen van de teamnamen kwam de speaker niet echt uit zijn woorden bij het noemen van onze naam VV Domoticom Smash. Hij riep “VV Doto …, Como …, …… Smash!” Daarmee was meteen onze yell voor deze dag bekend. Iedereen riep iets wat leek op “Doto en Como”. Uiteraard riep niet iedereen hetzelfde.
Meteen in de eerste set ging het al mis voor Sandra. Bij een iets te uitbundige sprint richting de bal schoot er iets in haar bovenbeenbilspier (en het was niet Roger!). Ze wisselde meteen en is deze dag helaas niet meer in actie kunnen komen. Ze is nog enkele wedstrijden gebleven om ons aan te moedigen en ging tegen de middag naar huis om een lekker warm bad te nemen. En een massage van Roger (dachten we).
Het spelniveau van Smash was zeker aardig te noemen, met lichte (set) ups en downs af en toe. Maar iedereen had er plezier in, en het was mooi om te zien hoe Edith aan het genieten was. Dit was haar eerste toernooi bij Smash en ze deed het prima! Marco en Janneke zaten op de tribune en probeerden af en toe zo veel geluid te maken dat we hen zouden horen. Maar de gemiddelde leeftijd van Smash is daar te hoog voor. Later op de dag kwamen Bep en Caroline ook nog langs om ons aan te moedigen. Wij konden hen wél horen, alleen waren zij steeds met elkaar aan het praten! In de kantine werd gezellig gepraat en lekker gesnoept en koekjes gegeten en zo. Daar is meestal genoeg van. Ook werd er weer Heerlens pesten gedaan. Het lijkt er op dat deze regels toch langzaam geaccepteerd worden en ingezien wordt dat ze best leuk zijn.
Tijdens de dag hadden we bolomatootjes, tamlobootjes, nee … tombolalootjes gekocht en we hadden ook diverse prijzen. Janneke had een heuze pizzarette, Hans iets met knabbels, John een Dove giftset + wastafelonderkastje (altijd handig om te hebben).
We zijn derde geworden en hebben samen genoten van de 8 flinke stukken van de kruimelpuddingvlaai.
De kascontrolecommissie Mike en Rick waren keurig op tijd bij de penningmeester aanwezig. Die was best geschrokken van het appje dat Mike vlak van te voren had gestuurd waarin stond hoe een goede kascontrole eigenlijk uitgevoerd diende te worden. De spanning zat er goed in.
Na een drankje en een koekje (want koekjes, chocolaatjes en borrelnootjes stonden natuurlijk al weer klaar) dachten ze aan de eetkamertafel aan de laptop plaats te kunnen nemen, maar aangezien de penningmeester die niet zo vaak gebruikt, was die hard aan het werk om updates te verwerken. Dus dan toch maar aan het bureau zitten.
Daar gaf de penningmeester eerst even een korte uitleg over de manier waarop de administratie bijgehouden wordt en hoe dit gecontroleerd kan worden. De map met alle bonnetjes en een overzicht van alle boekingen op de ING-rekening van Smash werd overhandigd. Rick en Mike begonnen aan de controle.
IJverig werden bonnetjes gecontroleerd, boekingen nagekeken in de administratie en af en toe werd een vraag gesteld aan de penningmeester, die elke ‘aanval’ wist te pareren.
Opeens vroegen Mike en Rick: “Wat is dit?” en ze lieten 2 over elkaar heen geplakte briefjes zien. Het ene was een foto van een kladpapiertje met enkele bedragen erop, en het andere was dat daadwerkelijke papiertje. Maar geen echt bonnetje dus. De voorzitster had namelijk voor het Smashtoernooi enkele eiermandjes gekocht (€ 3,56) en was het bonnetje blijkbaar kwijt geraakt en had dus maar zelf een briefje geschreven. En de penningmeester vond dit blijkbaar goed en dacht door zowel het briefje als een foto ervan te bewaren, dat dit financieel verantwoord was. Tja. Gelukkig ging de kascontrolecommissie er na nog een koekje en een glaasje fris mee akkoord.
Opgelucht ging de penningmeester weer TV kijken, maar hij zat nog niet of ze vroegen waar het bonnetje was van een kaartje dat de secretaris recent verstuurd had? Dat bonnetje zat namelijk niet in de map met bonnetjes. De penningmeester lichtte toe dat niet altijd een bonnetje ontvangen werd, dat dit soms wel eens vergeten werd. Zeker voor kleine bedragen, want het ging om € 1,95. En aangezien het meestal de secretaris is die kaartjes verstuurd, en de penningmeester niet wil dat die dit steeds uit eigen beurs betaalt, maakt de penningmeester dit geld meestal meteen over, in de aanname dat het bonnetje later wel komt. Het zou eventueel, misschien, heel misschien in de beurs kunnen zitten, maar die kans achtte de penningmeester klein. Maar hij ging toch maar even kijken. Opende zijn beurs, en tot zijn eigen grote verbazing zat daar een bonnetje in! Hij haalde het uit de beurs, maar het bleek niet het bedoelde bonnetje te zijn. Helaas. Echter, het bleek een bonnetje te zijn van een ander kaartje dat de secretaris verstuurd had en dat blijkbaar nog niet terugbetaald was door de penningmeester. Oeps. Dat werd dus ter plekke overgeboekt en komt daarmee in de administratie van 2020 terecht. Voor de volgende kascontrolecommissie dus. (De penningmeester lichtte wel nog even toe, dat dit bonnetje altijd nog later gevonden en betaald zou zijn.)
De goedkeurende handtekening van Mike en Rick
Even later was de controle afgerond en zette de kascontrolecommissie toch nog hun handtekening.
En zo kwam toch een goed einde aan een spannende, nuttige, maar ook gezellige kascontrole.
Rick en Mike, hartstikke bedankt voor de tijd en moeite!
Ook dit jaar nam Smash weer 3 avonden deel aan het meerdaagse toernooi in Bocholtz. Zaterdag en maandag zijn de mix-toernooien en zondag het herentoernooi (waarbij Smash met 1 dame, nl. Petra, meedoet). Zowel Eeg als John hebben een verhaaltje geschreven over deze toernooien.
Eeg Hallo lezers, Onze razende reporter had het even te druk met al die blogs en zocht daarom een slachtoffer om de honneurs waar te nemen. Op zich natuurlijk een uitstekende gelegenheid om een zeer waarheidsgetrouwe weergave van het Bocholtz fake-news te geven 🙂 Enige probleempje is dat ik er niet alle dagen, en ook niet de hele avonden erbij ben geweest….na wat rekenwerk kwam ik tot de conclusie dat ik zo’n 36,78% aanwezig geweest ben, dus een kwestie van even aanvullen met informatie uit betrouwbare bronnen (Facebook, Whatsapp, Pinterest, Twitter en Tinder). Tot zover deze korte introductie, dus nu snel over naar het echte werk.
Zaterdag 28 december Eeg Toen ik samen met Natasja op zaterdag-avond (28-12-2019) arriveerde was onze selectie net klaar met hun eerste klusje. Uiteraard werd er gehugd en gekust, waarna wij onze bijdrage in de pot gedeponeerd hebben. Zonder enig bewijs, werd ons te kennen gegeven dat de 1e wedstrijd gewonnen was (is dat echt zo?). Na het eerste drankje, was het zo ongeveer tijd voor de 2e wedstrijd. Geen idee meer tegen wie het was, maar het was een spannende wedstrijd, supporters waren goed in vorm….tja, de uitslag? Voor zover ik weet werd er die avond vooral gelijk gespeeld, dus “who cares?”. Daarna was het tijd voor ontspanning; een drankje en een spelletje (progressief 7 Uno, met strafkaarten voor overtredingen van nader te bepalen regels). Zoals meestal het geval is, brachten we nogal wat “leven in de tent”…waarop prompt de muziek flink hard gezet werd!
Waar de DJ echter niet op gerekend had, was de uitstekende zangkwaliteiten van de brave Smashertjes + supporters … dus toen Bohemian Rhapsody zijn intrede deed gingen we met z’n allen (inclusief rare stemmetjes) goed los! Ergens tussen de bedrijven door kon John het weer eens niet laten om een weddenschap aan te gaan: “Ik betaal vanavond ALLES, als Smash 1e wordt”… Meer motivatie had hij de Smashertjes niet kunnen geven, dus na nog vele gelijkspellen bleek Smash uiteindelijk eerste te zijn geworden (op basis van + setpunten). John hield woord, en betaalde prompt iedereen z’n bijdrage aan de pot uit eigen zak terug …. dapper John! Ik had het ook wel Oké gevonden als je gewoon met de staart tussen de benen had toegegeven dat je de weddenschap verloren had 😉
De prijs-uitreiking was een waar spektakel; Wilhelmina trakteerde ons op: Bitterballen, snacks, Olijven, Brie, Kaas, Worst en Druiven! Een super-traktatie voor al die uitgehongerde sporters en supporters. Verder waren er nog wat radslagen en flik-flaks te zien….als de drank is in de vrouw…staat de wijsheid in de kou? Of zoiets…
John De eerste 2 wedstrijden had Smash (natuurlijk) weer vrij. Na contact opgenomen te hebben met de organisatie hoefden we pas om half 7 aanwezig te zijn (en om 7 uur te spelen). Het toernooi begon namelijk eigenlijk al om 6 uur. Dus rond 6 uur waren we aanwezig en wat bleek? Beide teams die moesten spelen hadden precies 6 mensen en dus niemand over die kon fluiten en tellen. Dus, John mocht meteen aan de bak en op hoogtestage gaan op de iele en enge scheidsrechtersstoel. Hans en Rick gingen meteen tellen. Een goed trio. Verder waren Sandra, Joyce, Petra en Roger aanwezig. Als supporters was Marco (natuurlijk) aanwezig en even later kwamen Eeg, Natasja en Peter om ons aan te moedigen en mee te genieten van de gezelligheid.
De eerste wedstrijd tegen ‘De beloftes’ verliep heel moeizaam. Dan stonden we weer 5 punten vóór en even later stonden we 5 punten achter. Na een lange strijd wisten we 1 – 1 te spelen (22 – 21 en 18 – 20). In Bocholtz wordt altijd gespeeld met 2 sets tot 20 punten, maar met 2 punten verschil tot maximaal 22 punten.
Terug in de kantine werd geld samen gelegd voor enkele drankjes die avond. Maar opeens zegt John: “Als we vanavond eerste worden, dan betaal ik alle consumpties.” Dit was waarschijnlijk een wanhoopspoging om alle Smashers extra te motiveren. Even was het stil, maar al snel begon een enkeling te lachen en kwamen er allerlei vragen. “Meen je dat nou?”, “Je maakt een grapje.”, “En wat wil je daar voor terug hebben?”. Maar John bleef erg resoluut, stak het zakje met samengelegd geld in zijn sporttas.
Samen met enkele supporters (Marco, Eeg en Natasja en Peter) werden enkele spelletjes Progressief 7 Uno gespeeld. Maar aangezien we met zijn allen aan een lange tafel zaten was het voor de mensen aan de korte zijde bijna onmogelijk om snel een kaart op de stapel te gooien. Dus regelmatig moesten zij een strafkaart incasseren. Onrechtvaardig toch? Een voorstel om na elk spel 2 plaatsen door te schuiven, haalde het niet.
De volgende wedstrijd wonnen we, de laatste twee speelden we weer gelijk. Het spel was niet meer dan redelijk te noemen. We hadden moeite met de opslag van de tegenstander en samen met een aantal eigen onnodige fouten liep het eigenlijk helemaal niet lekker. Maar met knokken en vechten kwamen we toch regelmatig terug van een achterstand.
Na onze laatste wedstrijd bleek dat er 3 teams waren die in totaal 5 setpunten hadden. Dus nu moesten de gamepunten geteld gaan worden om te bepalen wie eerste, tweede of derde zou worden. Wilhelmina bleek op -3 uit te komen en zij werden dus derde. Lomp en Hel kwam op +12 uit en Smash kwam op +15 uit! Dus met 3 gamepunten verschil zijn we eerste geworden!
Bij de prijsuitreiking werd gemeld dat er in de afgelopen 35 jaar dat dit toernooi georganiseerd wordt, nog nooit zoveel gelijke spelen zijn geweest. Dus het niveau was vanavond erg gelijk.
Onze eerste prijs was dit jaar geen schaal met oliebollen, strikken of Berliner bollen, maar een flinke schaal heerlijke hapjes zoals druiven, olijven, kaasblokjes, worststukjes, bitterballen, stukjes Brie en fricandellenstukjes.
Zondag 29 december
Eeg Daar kan ik kort over zijn …. ik had thuis een knalfuif dus geen gelegenheid om me in Bocholtz te vertonen. Via de eerder genoemde betrouwbare bronnen, heb ik vernomen dat we 4e geworden zijn en heel goed gespeeld hebben. Maar waarom zijn we dan 4e geworden? En waren er meer ploegen dan 4? Die vragen zullen wel altijd onbeantwoord blijven, want ik vermoed een pakt (What happens in Bocholtz, stays in Bocholtz?).
John Zondag was het herentoernooi waarbij Petra onze 7de ‘heer’ was. Die rol vervulde zo prima. Met haar pittige en snelle (maar kleine) stapjes haalt zij alle slechte passes toch nog en maakt ze er een goede set-up van. Verder speelden Hans, Rick, Florent, Roger, Mike en John mee. Gelukkig was ons niveau een stuk beter dan de dag ervoor. We speelden echt standvastig en echt op z’n Smash’s. De tegenstanders waren alleen niet zo onder de indruk van ons niveau, dus we hebben toch best hard moeten werken en echt spannende en mooie sets gespeeld. Alleen iets meer verloren dan de zaterdag. Supporters Albert, Natasja, Eeg en natuurlijk Marco zagen ons strijdend ten onder gaan.
Wat nieuw was deze avond, was dat iedereen er mee instemde dat we John’s versie van Pesten gingen spelen. De John’s-ouderlijk-huis-versie. Na het uitleggen van de (beetje afwijkende) regels, werd aan de spelletjes begonnen en naarmate het spel vorderde begon (bijna) iedereen toch wel de voordelen en het leuke en spannende van deze versie in te zien. Soms moest iemand 25 kaarten trekken, maar evenzo goed kwam iemand met nog 15 kaarten in zijn hand uit en won het spel! (Natuurlijk nadat er geklopt was vóór de laatste kaart te spelen.)
Uiteindelijk zijn we vierde geworden, maar ….. dat is niet zoals die avond had moeten eindigen …….. Gelukkig neemt onze blogger John regelmatig foto’s van allerlei zaken die voor anderen soms onbelangrijk of onnodig lijken (mooie vrouwen niet meegerekend). Echter deze avond heeft hij de foto van zijn leven geschoten.
Op het wedstrijdformulier (kolom Totaal op onderste blaadje) kun je namelijk zien dat zowel ‘Broodje kroket’ als Smash in totaal 4 setpunten hebben. Dat klopt. Dus, om te bepalen wie hoger eindigt, werden de gamepunten geteld (bovenaan het bovenste blaadje). Smash had +7 -10 -3 = -6 gamepunten. ‘Broodje kroket’ had er -13 -10 + 12. En als je dit optelt is de uitkomst -11. Maar, zoals je op het formulier kunt zien, staat daar -1! Gewoon 1 eentje vergeten dus! Of gewoon slecht in hoofdrekenen. Maar wel het verschil tussen de 3de en de 4de plaats. Wij waren dus eigenlijk derde!!! En hadden een grotere schaal hapjes verdiend. Jammer.
Maandag 30 december Eeg Op maandag ben ik met de stoute schoenen aan, weer richting Bocholtz getogen. Daar was de vaste supporter (Marcotte), Peter en ook Janneke (Nice!) en Hans (Very Nice! Zelf gebakken wafels van Hans!) aanwezig om samen met mij onze selectie te ondersteunen. Bijna meer supporters dan spelers!
Uiteraard was er van te voren nogal wat discussie over welk
shirt te dragen en hoe dit op tijd schoon te hebben voor deze belangrijke
happening. Er zijn schijnbaar partners die ’s nachts de wasjes voor hun manlief
doen zodat shirt en broekje weer keurig op tijd fris en fruitig zijn (Zo niet
Sandra….ooops, dat moest ik geheim houden….sorry…). De eerste wedstrijd was
trouwens al gespeeld toen ik ten tonele verscheen, dus meteen een mooie
gelegenheid om onze zwoegers van een drankje te voorzien.
Op maandag was er telkens maar 1 wedstrijd rust waardoor Smash vroeg op de avond klaar was … op zich ook niet slecht, lekker op tijd douchen en lang voorbereiden op de prijs-uitreiking —> En Jawel hoor! Weer de 1e plaats …. weer dezelfde prijs (maar dan wel opnieuw bereid, die van eergisteren was ook opgegeten, kon dus moeilijk nog een keer echt dezelfde prijs zijn, uiteraard kan het wel zo zijn dat e.e.a. hetzelfde gekost heeft, dat is ook een prijs, maar dan in een heel andere context …). Ik begin nu wat door te draven geloof ik … dus hier komt de onvermijdelijke punt die ik erachter zet: “.”
PS: Misschien kunnen we John af en toe op een drankje trakteren om de pijn van de verloren weddenschap wat te verzachten (dan kunnen we hem er tevens aan herinneren dat hij eerst tot 10 moet tellen voor hij iets roept…haa, haa, haa 😉
John Eeg heeft allerlei foto’s en video’s (op)genomen. Leuk! Hieronder zie je daar een compilatie van. Voor wie het leuk vindt om naar Smash of naar volleybal te kijken, 13 minuten plezier. Bedankt Eeg!
Onze jaarlijkse Kerst-inn begon op maandag 23 december dan toch eindelijk. Eerst was de datum 16 december (en meerdere mensen hebben toen verwachtingsvol in de kantine staan wachten) maar toen bleek dat de sporthal gewoon open was op de 23ste, werd er gewoon mee geschoven. Alsof het een curlingsteen was.
Onze voorzitster Sandra keek natuurlijk terug op het jaar 2019 waarin weer diverse hoogtepunten bereikt waren.
Naast de 8 toernooien waaraan deelgenomen was, waren er natuurlijk ook niet-volleybalevenementen. Zoals, (zak maar even onderuit, want hier komt een heel lijstje): De house warming bij Janneke, het weekend Ardennen, onze jaarlijkse BBQ, het Merksplas volleybalweekend, het Smashfeest, 2 dartavonden en de curlingavond. Ook hadden we twee Abrahams dit jaar, Eeg en Mike, en dat waren leuke feesten. In maart hebben we onze nieuwe verenigingsshirts gekregen. En sindsdien presteren we nóg beter (?). Het zingen en dansen op PCL hoort langzaam ook tot de jaarlijkse Smashevenementen. En tenslotte hebben we ook nog een nieuw lid mogen verwelkomen, Edith. Wat was het weer een heerlijk jaar!
Helaas namen we op deze Kerst-inn ook afscheid van Nicole. Erg jammer natuurlijk dat zij stopt, maar wel begrijpelijk. Bedankt Nicole voor je inzet en gezelschap!
Hans zingt, al koffiedrinkend, mee
Aangezien Eeg 25 jaar lid was van smash, werd er via een speciale uitgave van ‘let it snow, let it snow, let it snow’ een ode aan hem gebracht. Aangezien Hans de usb-stick die thuis klaar lag, vergeten was mee te nemen, moesten we het doen met een mobiele weergave van de muziek. Maar aangezien de Smashleden ook muzikaal gezien (bijna) elke uitdaging aankunnen, kwam ook dit uiteindelijk goed.
Natasja had lekkere wafels gebakken en natuuuuurlijk had Gerrie weer voor 2 heerlijke taarten gezorgd. Samen met Kerstbrood en koffie en thee hebben we weer gesmuld en gezellig nagepraat over het het jaar 2019.
Rond kwart voor 11 gingen we naar huis. En toen Evert van de kantine ook nog een schappelijk prijsje vroeg voor de genuttigde koffie en thee, werd er met een vriendelijk bedankje en een handdruk afscheid genomen en elkaar een goede jaarwisseling gewenst.
8 december stonden we dan toch met 6 mannen klaar om te beginnen aan het toernooi dat georganiseerd werd door ZSV Heinsberg. Zo’n maand geleden dachten we dat we niet genoeg personen zouden hebben om deel te nemen, mede door een aantal blessures (oude en nieuwe). Maar, enige tijd later waren het er toch 8, dus toch maar ingeschreven. Helaas kregen we teruggemeld dat het toernooi al vol zat. Jammer. Kort daarna had zich blijkbaar een team afgemeld en konden we dus tóch meedoen. Leuk! Echter, …….. na het Cebusta toernooi bleek Eeg toch meer last van zijn bovenbeenblessure te hebben dan verwacht (en gehoopt) dus Eeg meldde zich af. We waren nog met 7. Enkele dagen voor het toernooi meldde ook Hans v.d. V. zich af omdat hij buikgriep had. Oeps, en toen waren er nog 6.
In de sporthal werden we hartelijk welkom geheten door de organisatie. Er waren 3 ochtendpoules gemaakt van 4 teams, dus we zouden 3 wedstrijden spelen, elke wedstrijd ging om 2 sets tot 25 punten (dus niet op tijd spelen). Dat kon nog wel eens lang gaan duren, dachten we nog. Maar Roger wist zeker dat dat niet zou gebeuren. En de nummers 1, 2, 3 en 4 zouden vervolgens in 4 poules van 3 spelen om de eindrangschikking te bepalen. In totaal zouden we dus 5 wedstrijden spelen.
John en Hans vertellen Mike waar het Russisch ei te vinden is.
Net zoals vorig jaar, zagen we vooral jongere mannen, maar gezien de gemiddelde leeftijd van Smash, wordt dat ook steeds gemakkelijker (om jonger te zijn dat de Smashleden zijn ;-)). En, ook net zoals vorig jaar, hoorden we een heel klein beetje Duits, maar vooral Pools, Tsjechisch en misschien ook nog wel Russisch. In ieder geval hebben we ook een Russisch ei gezien.
Aangezien er geen dames bij waren, moesten de mannen gaan set-uppen. En omdat John de vrijdag vóór het toernooi een Kerstboom gekocht had in de regen en bij het naar binnen dragen uitgleed over de drempel en toen iets verrekte in zijn rug, wilde hij graag set-uppen. Dus voortaan moet Caroline toch maar tillen. De tweede set-upper zouden we tijdens het spelen wel beslissen wie dat zou gaan doen. Of dat een goede afspraak was? Hans had nog steeds last van beide schouders en Florent deed voorzichtig vanwege zijn knie waar hij lang last van heeft gehad. Voor de rest was het team van Smash helemaal fit!
De eerste wedstrijd begon. Halverwege de eerste set zegt Mike opeens tussen neus en lippen door: “Ik voel mijn kuit weer”. Ai ai, dat was slecht nieuws. Mike ging ook set-uppen om daarmee de kuit wat te sparen. Dat ging gelukkig goed, want anders waren we maar met 5 spelers geweest.
Tijdens de 3 ochtendwedstrijden (de poulewedstrijden) hebben we eigenlijk prima gespeeld. Alles liep gesmeerd, echter, tegen de overmacht aan goede aanvallers van de tegenpartij konden we niet altijd weerstand bieden. Mede omdat de meesten penetreerden en dus vaker met 3 aanvallers speelden. Wij waren met 6 mannen dus konden een stuk moeilijker penetreren. Die ene keer dat John het probeerde, zei Mike toch best nog beheerst maar wel heel duidelijk “Ik heb liever niet dat je dat doet John”. Van de 6 sets konden we er helaas maar 1 winnen. Maar het waren allemaal leuke en ook nog af en toe best wel spannende sets.
Eeg verraste ons met zijn bezoekje. Hij was er natuurlijk ook graag bij geweest, maar helaas. Op het moment dat Eeg binnenkwam speelden we prima en stonden ook enkele punten voor in die set. Het liep echt lekker. Maar om de een of andere reden gingen we slechter spelen en verloren de set net. Wat was nu het verschil met het begin van de set en het einde? Eeg, weet jij dat?
Tussendoor was John naar de wc gegaan nadat hij scheidsrechter was geweest. En alle mannen weten dat het best lastig is om staand te plassen als je een onderbroek aan hebt, daarover een korte broek (met touwtje), en daarover een trainingsbroek (ook met touwtje). En om niet alles uit te hoeven doen, besloot John om gewoon even wat meer voorover te bukken en op die manier te plassen. Maar hij had zijn scheidsrechtersfluit nog omhangen en per ongeluk plaste hij daar tegen aan. Verdorie! Maar niemand had het gezien en dus waste hij de fluit snel af en deed hem in zijn sporttas.
Halverwege de dag, toen we pauze hadden, begon de rugpijn bij John op te spelen. Rug- en bilspieren begonnen aan te spannen, hard te worden (gelukkig alleen zijn rug en billen) en pijn te doen. En als je weet hoeveel bilspieren John heeft, dan weet je ook hoeveel pijn dat kan doen! Gelukkig kon hij na veel rek-en strekwerk alles redelijk in toom houden en toch verder spelen. Vooral de ‘knoek’ die hij op een gegeven moment voelde, deed hem goed. De koekjes van Roger hebben hier wellicht ook bij geholpen. Want in het pakje spritsen zonder chocolade, zouden achteraan enkele spritsen MET chocolade zitten. Maar die konden we niet zien. Dus moest er doorgegeten worden. Helaas is er geen chocolade gevonden. Maar het waren wel lekkere koekjes.
In de middagpoule begon Smash met een scheidsrechterswedstrijd. En omdat John last van rug had, vroeg hij of iemand anders wilde fluiten. Florent bood zich aan. Maar hij had geen fluitje. “Oh, die heb ik wel” zei John, en haalde zijn fluitje uit de sporttas en gaf dat aan Florent. Na de wedstrijd gaf iedereen Florent complimentjes over zijn fluitkunsten. “Goed en sterk gefloten Florent”, en “Dat had ik nooit gekund” waren de reacties.
Omdat er op tijd gespeeld werd, liep het toernooi ongeveer 1 uur achter op het schema. En dus gebeurde het onverwachte wat niemand verwacht had. Roger riep het nog zo hard aan het begin van de dag. “We zijn toch zeker om half 5 klaar met spelen als we ’s middags maar 2 wedstrijden hoeven te spelen”. En waarom spraken we hierover? De spelers die vaker aan toernooien meedoen waar Roger ook aan meedoet, weten het waarschijnlijk al. Roger moest natuurlijk …… eerder naar huis. En dus moesten we de allerlaatste wedstrijd met 5 spelers spelen. Roger had ons gewoon in de steek gelaten. Hij had een of ander stom etentje met zijn schoonouders zei hij. Hij had daar eigenlijk helemaal geen zin in maar was verplicht om te gaan (door wie?). Helaas.
Bij de prijsuitreiking werden er een heleboel 5 liter biervaatjes klaargezet. Het leek wel alsof iedereen zo’n ding ging krijgen. En ja hoor. Ook Smash, met een 12de plaats, kreeg een vaatje bier en natuurlijk, echt Duits, een mooi certificaat.
Slotconclusie: Het was een mooi, maar zwaar toernooi dat precies 2 wedstrijden te lang duurde voor het niet al te fitte en niet meer zo jonge Smashteam. Maar van die eerste 3 wedstrijden hebben we genoten!
Dit lijkt misschien een beetje een vreemde foto. Hans met zijn hand op het hoofd van John en Roger die met zijn voorkant naar John toe gedraaid staat en John’s hand die richting het kruis van Roger lijkt te gaan. Maar er is niets aan de hand hoor. John’s trainingspak moest uit en de naam van de sponsor moest ook op de foto. Allebei niet gelukt helaas.
