Polski toernoiski

8 december stonden we dan toch met 6 mannen klaar om te beginnen aan het toernooi dat georganiseerd werd door ZSV Heinsberg. Zo’n maand geleden dachten we dat we niet genoeg personen zouden hebben om deel te nemen, mede door een aantal blessures (oude en nieuwe). Maar, enige tijd later waren het er toch 8, dus toch maar ingeschreven.
Helaas kregen we teruggemeld dat het toernooi al vol zat. Jammer.
Kort daarna had zich blijkbaar een team afgemeld en konden we dus tóch meedoen. Leuk!
Echter, …….. na het Cebusta toernooi bleek Eeg toch meer last van zijn bovenbeenblessure te hebben dan verwacht (en gehoopt) dus Eeg meldde zich af. We waren nog met 7.
Enkele dagen voor het toernooi meldde ook Hans v.d. V. zich af omdat hij buikgriep had. Oeps, en toen waren er nog 6.

In de sporthal werden we hartelijk welkom geheten door de organisatie.
Er waren 3 ochtendpoules gemaakt van 4 teams, dus we zouden 3 wedstrijden spelen, elke wedstrijd ging om 2 sets tot 25 punten (dus niet op tijd spelen). Dat kon nog wel eens lang gaan duren, dachten we nog. Maar Roger wist zeker dat dat niet zou gebeuren.
En de nummers 1, 2, 3 en 4 zouden vervolgens in 4 poules van 3 spelen om de eindrangschikking te bepalen. In totaal zouden we dus 5 wedstrijden spelen.

Net zoals vorig jaar, zagen we vooral jongere mannen, maar gezien de gemiddelde leeftijd van Smash, wordt dat ook steeds gemakkelijker (om jonger te zijn dat de Smashleden zijn ;-)). En, ook net zoals vorig jaar, hoorden we een heel klein beetje Duits, maar vooral Pools, Tsjechisch en misschien ook nog wel Russisch. In ieder geval hebben we ook een Russisch ei gezien.

Aangezien er geen dames bij waren, moesten de mannen gaan set-uppen. En omdat John de vrijdag vóór het toernooi een Kerstboom gekocht had in de regen en bij het naar binnen dragen uitgleed over de drempel en toen iets verrekte in zijn rug, wilde hij graag set-uppen. Dus voortaan moet Caroline toch maar tillen.
De tweede set-upper zouden we tijdens het spelen wel beslissen wie dat zou gaan doen. Of dat een goede afspraak was?
Hans had nog steeds last van beide schouders en Florent deed voorzichtig vanwege zijn knie waar hij lang last van heeft gehad.
Voor de rest was het team van Smash helemaal fit!

De eerste wedstrijd begon.
Halverwege de eerste set zegt Mike opeens tussen neus en lippen door: “Ik voel mijn kuit weer”. Ai ai, dat was slecht nieuws. Mike ging ook set-uppen om daarmee de kuit wat te sparen. Dat ging gelukkig goed, want anders waren we maar met 5 spelers geweest.

Tijdens de 3 ochtendwedstrijden (de poulewedstrijden) hebben we eigenlijk prima gespeeld. Alles liep gesmeerd, echter, tegen de overmacht aan goede aanvallers van de tegenpartij konden we niet altijd weerstand bieden. Mede omdat de meesten penetreerden en dus vaker met 3 aanvallers speelden.
Wij waren met 6 mannen dus konden een stuk moeilijker penetreren. Die ene keer dat John het probeerde, zei Mike toch best nog beheerst maar wel heel duidelijk “Ik heb liever niet dat je dat doet John”.
Van de 6 sets konden we er helaas maar 1 winnen. Maar het waren allemaal leuke en ook nog af en toe best wel spannende sets.

Eeg verraste ons met zijn bezoekje. Hij was er natuurlijk ook graag bij geweest, maar helaas. Op het moment dat Eeg binnenkwam speelden we prima en stonden ook enkele punten voor in die set. Het liep echt lekker.
Maar om de een of andere reden gingen we slechter spelen en verloren de set net. Wat was nu het verschil met het begin van de set en het einde?
Eeg, weet jij dat?

Tussendoor was John naar de wc gegaan nadat hij scheidsrechter was geweest. En alle mannen weten dat het best lastig is om staand te plassen als je een onderbroek aan hebt, daarover een korte broek (met touwtje), en daarover een trainingsbroek (ook met touwtje). En om niet alles uit te hoeven doen, besloot John om gewoon even wat meer voorover te bukken en op die manier te plassen. Maar hij had zijn scheidsrechtersfluit nog omhangen en per ongeluk plaste hij daar tegen aan. Verdorie! Maar niemand had het gezien en dus waste hij de fluit snel af en deed hem in zijn sporttas.

Halverwege de dag, toen we pauze hadden, begon de rugpijn bij John op te spelen. Rug- en bilspieren begonnen aan te spannen, hard te worden (gelukkig alleen zijn rug en billen) en pijn te doen. En als je weet hoeveel bilspieren John heeft, dan weet je ook hoeveel pijn dat kan doen! Gelukkig kon hij na veel rek-en strekwerk alles redelijk in toom houden en toch verder spelen. Vooral de ‘knoek’ die hij op een gegeven moment voelde, deed hem goed.
De koekjes van Roger hebben hier wellicht ook bij geholpen. Want in het pakje spritsen zonder chocolade, zouden achteraan enkele spritsen MET chocolade zitten. Maar die konden we niet zien. Dus moest er doorgegeten worden.
Helaas is er geen chocolade gevonden. Maar het waren wel lekkere koekjes.

In de middagpoule begon Smash met een scheidsrechterswedstrijd. En omdat John last van rug had, vroeg hij of iemand anders wilde fluiten. Florent bood zich aan. Maar hij had geen fluitje. “Oh, die heb ik wel” zei John, en haalde zijn fluitje uit de sporttas en gaf dat aan Florent.
Na de wedstrijd gaf iedereen Florent complimentjes over zijn fluitkunsten. “Goed en sterk gefloten Florent”, en “Dat had ik nooit gekund” waren de reacties.

Omdat er op tijd gespeeld werd, liep het toernooi ongeveer 1 uur achter op het schema. En dus gebeurde het onverwachte wat niemand verwacht had. Roger riep het nog zo hard aan het begin van de dag. “We zijn toch zeker om half 5 klaar met spelen als we ’s middags maar 2 wedstrijden hoeven te spelen”.
En waarom spraken we hierover? De spelers die vaker aan toernooien meedoen waar Roger ook aan meedoet, weten het waarschijnlijk al. Roger moest natuurlijk …… eerder naar huis.
En dus moesten we de allerlaatste wedstrijd met 5 spelers spelen. Roger had ons gewoon in de steek gelaten. Hij had een of ander stom etentje met zijn schoonouders zei hij. Hij had daar eigenlijk helemaal geen zin in maar was verplicht om te gaan (door wie?). Helaas.

Bij de prijsuitreiking werden er een heleboel 5 liter biervaatjes klaargezet. Het leek wel alsof iedereen zo’n ding ging krijgen. En ja hoor. Ook Smash, met een 12de plaats, kreeg een vaatje bier en natuurlijk, echt Duits, een mooi certificaat.

Slotconclusie: Het was een mooi, maar zwaar toernooi dat precies 2 wedstrijden te lang duurde voor het niet al te fitte en niet meer zo jonge Smashteam.
Maar van die eerste 3 wedstrijden hebben we genoten!

(JL)