Auteur: John Lemmens

Zondag 31 maart was het jaarlijkse Smashtoernooi. Helaas hadden 2 teams zich redelijk kort voor het toernooi teruggetrokken waardoor er een nieuw wedstrijdschema gemaakt moest worden. Gelukkig hadden we 1 reserveteam dat nog in kon vallen waardoor we in totaal op 15 teams kwamen, 7 in de categorie ‘minder sterk’ en 8 in de categorie ‘sterk’.

De organisatie liep weer gesmeerd, mede dankzij alle leden die ondertussen allemaal wel weten welke taken er gedaan moeten worden. Extra dank voor Myrthe en Kyara die weer de wedstrijdcommissie vormden en dit ook prima deden. Met speels gemak eigenlijk. En het was extra, extra fijn dat Kyara er weer bij was.

De enige stoorzender was Hans, die ’s middags even waarnemend wedstrijdleider was en na de eerste set al omriep dat de volgende ronde begon en hij begon al de teams om te roepen die dan zouden moeten spelen. Myrthe schrok zich een eitje en rende naar de wedstrijdtafel, maar Hans merkte al dat er iets niet helemaal goed was (alle teams riepen naar hem dat ze nog een tweede set moesten spelen) en corrigeerde snel zijn fout(je).

Voor Smash was het jammer dat enkele leden dit jaar niet mee konden spelen. Toen ook nog blessures van Hans en Mike ervoor zorgden dat zij niet konden meedoen, was het moeilijk om de 2 Smashteams te vullen. Onderling uithelpen was de enige oplossing. Maar ook zwaar voor de leden die toch ook al redelijk op leeftijd zijn 😉

Keurig op tijd was het toernooi afgelopen en vond de prijsuitreiking in de kantine plaats. Maar eerst werden Franco en Sylvia, de uitbaters van de kantine, met een cadeautje in het zonnetje gezet. Want dit was hun laatste dag als uitbaters. Zij geven het stokje door.
Vervolgens werden de prijswinnaars bekendgemaakt van de advertentiepuzzel. 5 Winnaars ontvingen mooie prijzen zoals karaffen, een serveerplank, sausbakjes, een fles wijn, gecombineerd met cadeaubonnen van allerlei sponsors. En natuurlijk wat lekkere snoep.

Bij de bekendmaking van de uitslag van het toernooi, kreeg elk team een mandje met kleurige eieren. De nummers 1 van beide categorieën kregen ook nog mooie handdoeken als hoofdprijs!
De dochter van Hans, Milou, was met een team uit Den Bosch gekomen om deel te nemen aan ons toernooi, en zij kregen nog een kleine attentie in de vorm van wat drinken en crackers e.d. omdat zij nog terug moesten reizen naar Den Bosch. Blij verrast keken ze wat er in de mandjes zat.
Maar het was natuurlijk in de eerste plaats fantastisch dat zij de moeite hebben genomen om helemaal naar Heerlen te komen.

Hieronder staan de foto’s van ons toernooi en ook de einduitslag.

Hopelijk zien we iedereen volgend jaar terug!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

(JL)

Op 9 maart (altijd de zaterdag ná carnaval) was weer het über40 toernooi, in Erkelenz deze keer. Nadat we bij Eeg en Natasja verzameld hadden, reden we met twee auto’s naar Erkelenz. En het lijkt wel een Smashkwaaltje, maar we moesten wéér zoeken naar de sporthal. We hebben er meerdere gevonden en toen we de juiste gevonden hadden, zei een Duitser dat het toch niet de goede sporthal was en we een stukje verder door moesten zijn.

De organisatie had 1 poule gemaakt van de 8 aangemelde teams waardoor we 7 wedstrijden konden spelen. Lekker veel dus, maar wat jammer was dat we altijd 2 sets speelden tot 15 punten, dus het kon ook snel afgelopen zijn. Voordeel is wel dat we niet vaak lange pauzes tussendoor hadden.

Het inspelen vóór de eerste wedstrijd ging weer op zijn Duits, dus met inslaan, en opslag.
De eerste set begon, we hadden er zin in. Maaaaaaar ……………..
we speelden heel erg slecht. Heel veel gemakkelijke ballen van de tegenstander speelden we niet terug omdat we naar elkaar keken en dachten dat de ander wel die bal zou pakken. We hebben wel vaker een dip (zoals jullie weten) maar deze keer was het geen dip maar een diiiiiiiiiiiiip. Het bleef maar fout gaan. En de eerste set verloren we dan ook ruim. De tweede set haalden we een beetje ons normale niveau maar dat kwam vooral door een goede opslag, waardoor we de tweede set gemakkelijk wonnen. Je zag aan de gezichten van de tegenstander dat ze er ook niets van begrepen, de eerste set wonnen ze gemakkelijk en de tweede set werden ze weggespeeld.

De tweede wedstrijd leek op de eerste set van de eerste wedstrijd, dus gewoon slecht. Tussendoor probeerde we ons eigen spel te evalueren, maar dat lukte eigenlijk niet. Lag het aan de heel erg smalle en blauwe(?) lijnen van het volleybalveld? En binnenin dat volleybalveld lag een badmintonveld met brede en gele lijnen. Lag het aan de nieuwe shirts? Nee, ook niet. We stonden gewoon als zombies te spelen, de energie leek niet aanwezig.

De derde wedstrijd kwamen we enigszins terug en speelden een redelijke partij en wonnen beide sets. Op de Smashapp konden we toen nog vertellen dat we dus 3 sets van de 6 gewonnen hadden. Klonk niet slecht, toch?

We hadden middagpauze. Er waren heerlijke dingen te koop voor een klein prijsje, lekkere salades, broodjes knakworst (met heel veel mosterd, he Roger?), broodjes Duitse fricadelle, en de overheerlijke kaaskoek.
We evalueerden nog meer. Likten onze wonden. Wisten het eigenlijk niet meer. Maar toen kwam Peter kijken.

We hoopten Peter enkele aantrekkelijke wedstrijden aan te bieden, maar dat lukte dus voor geen meter. Dit hadden we echt nog nooit meegemaakt. We speelden futloos, rommelig, verward, moe. Om moedeloos van te worden.

Zelfs nadat ook Sandra kwam kijken en er op de tribune een heuse supportersschare van 3 personen zat (Marco was er natuurlijk ook weer bij), met af en toe een kleine wave, nam ons spelniveau niet toe.
In een time-out probeerde John het team moed in te praten met een felle en duidelijke speech. De gezichten keken een beetje boos naar John. Was hij té fel geweest? Nee, want de spelers wílden wel, maar het lukte gewoon niet. Men was moedeloos.

In de tweede pauze werd gelukkig toch weer gekaart. Omdat niemand Uno bij zich had, werd Heerlens pesten gedaan. John legde enthousiast alle spelregels en de betekenis van de kaarten uit.
Tijdens het spel verbaasde een enkeling zich plotseling over de kaarten die John oplegde. Klaveren 9 samen met schoppen 9. Mag dat? Natuurlijk mag dat bij Heerlens pesten. En na de koning mag je alle andere kaarten van die kleur afleggen. En de 2 (= 2 kaarten rapen) mag op de 3 (= 3 kaarten rapen) en mag op de joker (= 5 kaarten rapen). Zo kon het gebeuren dat Petra opeens 30 (!) kaarten moest rapen. Met kramp in de handen speelde zij het spelletje uit.

Ook de eerste van de laatste twee wedstrijden liep het niet goed. Na deze wedstrijd werden de koppen weer bij elkaar gestoken en sprak Eeg de harde woorden dat we niet gefocust aan de wedstrijden begonnen. Bij het inspelen werd al te veel geklooid (Mike had dus toch gelijk). Iedereen trok het boetekleed aan en de laatste wedstrijd speelden we weer Smashwaardig. De eerste set wonnen we en tweede verloren we (na een ruime voorsprong). Maar het niveau was tenminste om aan te zien.

In de kleine herenkleedkamer met 3 douches waarvan er 1 niet werkte, hoorden we dat we niet zesde of hoge geëindigd waren. We waren zevende en wonnen een fles Rotkäpchen met witte (?) wijn.

Met genoeg stof om over na te denken, vertrokken we weer huiswaarts.
En raar maar waar, om 17 uur waren we weer thuis.

Conclusie, dit was waarschijnlijk de aller- aller- allerslechtste wedstrijd die Smash ooit gespeeld heeft. Maar het heeft ook een voordeel:
The only way is up!

(JL)