Na wekenlange voorbereidingen was het SWA eindelijk aangebroken. Helaas was de verwachting dat het weer roet in het eten zou gaan gooien. Maar toen Hans en John op vrijdag om half 4 aankwamen bij het huis in Lierneux, scheen de zon heerlijk.
Er was iemand binnen in het huis, dus we klopten bescheiden op de deur. De man kwam naar ons toe begon in het Frans te praten. Maar toen hij aan de baard van Hans zag dat die er geen haar aan vast kon knopen, vroeg hij in het Frans of wij Frans kenden. Nee, natuurlijk niet! We kennen alleen Frans Duits, maar dat verstond hij niet.
Wetende dat wij hem niet zouden verstaan liep hij met driftige pas door het huis en liet ons elke kamer (heel kort) zien en mompelde dan steeds snel iets (in het Frans).
Weer beneden aangekomen liep hij naar buiten. Hans en John natuurlijk achter hem aan met de verwachting dat hij ons daar ook nog iets zou vertellen. Maar nee hoor, hij stapte in zijn auto en reed weg. Hans en mij in verbazing achterlatend. Geen handje, geen ’tot ziens en veel plezier’ of zo.
Tja, dat is Franse hartelijkheid.
Na onze koffers op de kamer gezet te hebben en de koelkast gevuld te hebben met de belangrijkste zaken (vaatje bier en wijn) vroegen we ons af wanneer de andere Smashleden zouden arriveren. Na wat heen en weer ge-app bleek dat dit nog even zou duren. Dus gingen we even heerlijk zitten bij de picknicktafel buiten in het zonnetje. Genoten en vroegen ons af of het weer nu werkelijk wel zo slecht zou worden.
Na enige tijd kregen ze honger en verplaatsten ze zich naar binnen. De enige optie om iets binnen te krijgen was het vaatje bier in de koelkast. Na heeeel lang nagedacht te hebben is toch maar besloten om het vaatje aan te slaan, dat was tenslotte de enige optie om dit weekend te overleven.
En om helemaal in de goede sfeer te komen werden de Uno-kaarten erbij gepakt. Heerlijk om weer eens ongestoord Heerlens Uno te spelen.
Later kwamen Eeg en Natasja en Joyce. Na de gebruikelijke welkomstceremonie (knuffelen en kussen) kwam al snel het onderwerp ‘eten’ ter sprake. Hans had uiensoep voorbereid, de Oberjeetjes hadden heerlijke spaghetti met knoflook, en John had aardappelschijfjes met spek en uitjes. Natuurlijk was het veel te veel, maar het heeft wel erg goed gesmaakt.
Na het eten kwamen Peter, Nicolle en Michiel ook nog. En hiermee was de vrijdagavondclan zo goed als compleet. Janneke en Jonathan hadden helaas op het laatste moment moeten afzeggen voor het SWA omdat hun kater Tibo erg ziek was. Erg jammer.
Later op de avond zouden Sandra en Roger nog komen. (En, niet vreemd voor toernooigangers van Smash, Roger moest natuurlijk ook weer eerder naar huis 🙂 )
’s Avonds werden allerlei spellen gedaan zoals hurly/curly/husky (zonder helicopteren natuurlijk), Progressief 7 Uno, Brunssums liegen en hints.
Bij hurly/curly/husky bleek (helaas) dat Peter meerdere keren als beste met een stokje kon gooien. Alsof dat iets is om trots op te zijn.
Om Progressief 7 Uno te kunnen spelen was het gemakkelijker om de 2 grote eetkamertafels die in de lengterichting stonden, in de breedterichting tegen elkaar aan te zetten. Dan was het vierkant nog enigszins rond …
Maar, bij het verschuiven van de stoelen bleek dat zo veel lawaai te maken dat alle communicatie in Lierneux compleet stil viel. Wat een herrie! Een stoelpootgeluidsbeschermertje was geen luxe.
Bij Progressief 7 Uno was hilariteit troef, ondanks dat het een kaartspel is waar geen troeven in voorkomen. Het was vooral leuk voor Nicolle en Michiel die de regels niet zo goed kenden.
Bij Hints zal de uitbeelding van Eeg van ‘vallende bladeren’ ons nog lang bijblijven. Daarmee probeerde hij een link te leggen met het woord ‘Herfst’, dat weer een deel van het te raden woord was, namelijk ‘Herfststorm’. Dat woord is, raar maar waar, niet geraden.
Na een redelijk slechte nacht voor de meesten, druppelde iedereen rond half 9 de woonkamer binnen voor het ontbijt. Niet iedereen heeft zijn slaapkamerverhalen met de ander gedeeld, maar duidelijk was wel dat er weer snurkers aanwezig waren geweest.
En dat het schuine dak boven het hoofdeinde schuiner was dan gedacht.
En ook was het duidelijk geworden dat het stapelbed waar Peter en John in geslapen hadden, eigenlijk niet voor volwassenen geschikt was. Het steile trapje was niet bedoeld voor stijve ruggen. Het frame was niet bedoeld voor mensen die zich regelmatig omdraaiden in bed, het wiebelde alle kanten op als de een of de ander zich omdraaide. De matras was zo dun, dat je eigenlijk niet op je zij kon liggen omdat je hele zijkant verdoofd raakte. En de lattenbodem was zo dun dat de stem van Hans, die in het tweepersoonsbed lag op dezelfde kamer als waar het stapelbed lag, toch erg zorgwekkend klonk toen hij Peter waarschuwde toen John op het bovenste bed klauterde.
Zaterdagochtend hebben we toch maar besloten om niet te gaan kajakken door het slechte weer en de kou. Want het was koud en druilerig buiten.
Besloten werd, op basis van Buienradar, om iets later in de ochtend de geplande wandeling te doen.
Dus we hebben eerst heerlijk ontbeten, waarbij Roger zijn kokskwaliteiten tentoon spreidde door heerlijke roerbakeieren met spek te maken.
En denk eraan, NIET MET DIE STOELEN SCHUIVEN!
Vervolgens werden nog enkele spelletjes gedaan of er werd wat gelezen en geluierd. Imke en Myron arriveerden en waren (blij of droevig) verrast dat we niet gingen kajakken maar wandelen. Even later vertrokken we naar Aywaille. De wandeling Ninglinspo. Een prachtige maar ook pittige wandeling met 20 kruisingen over de rivier Ninglinspo. Veel rotsen, watervalletjes, waterbassins, uitgesleten stenen en smalle paadjes. Ook Imke en Myron liepen deze wandeling mee. Gezellig.
En goed gelopen ook. Zeker voor Myron die op haar gladde sportschoenen moest lopen.
Joyce was in het huis gebleven en deed een Netflixje. (En wilde waarschijnlijk even een momentje alleen met Albert die nog zou komen 😉
Het uitzichtspunt
Moe maar voldaan werd, terug in het huis, gestart met de zoektocht naar restaurants. Dat was een ingewikkelde. Het Italiaanse restaurant dat volgens Tripadvisor in de buurt van Lierneux lag en goed scheen te zijn, was telefonisch niet bereikbaar geweest. Zoeken, zoeken, zoeken op internet. Maar buiten- of binnenkant van diverse restaurants bevielen ons niet. Dus, maar gewoon gaan rijden en dan vinden we wel iets. Toch?
We vertrokken naar Trois Pont (drie bruggen), een klein dorp in de buurt. Daar aangekomen zagen we vanuit de auto diverse restaurants die wel eens gezellig konden zijn. Dus de auto’s werden geparkeerd in een straat om de hoek bij de friture. Lopend gingen we op verkenning uit. Restaurant 1: vol geboekt. Restaurant 2: Te duur. Restaurant 3: Te weinig keuze. Restaurant 4: niet echt gezellig. Restaurant 5: niet geopend.
Dus, uiteindelijk werd besloten om maar gewoon bij die friture iets te gaan eten waar we de auto hadden gezet. Dat was Friterie Bertand . Die bleek heerlijke frites te hebben. Je kon er zelfs met je eigen meegenomen (soort Turks) brood aankomen. Daar werden dan 2 Mexicanos ingelegd en daaroverheen een berg frites en saus en daarbovenop weer dat brood. We vroegen ons af welk formaat mond je moest hebben om dat op te kunnen eten.
Weer terug in het huis hebben we weer Progressief 7 Uno gespeeld, ook met Imke en Myron erbij. Erg leuk en gezellig. Maar kaarten schudden en uitdelen blijkt toch ook een kunst. En goed tellen ook.
Later werd nog Jenga gespeeld. Dit gezien hebbende wensen we Eeg veel succes met zijn aankomende verbouwing thuis, want als hij 1 ding niet kan, dan is het stenen op elkaar leggen. Slopen kon hij wél erg goed.
Sandra en Roger moesten eerder naar huis (weet je nog?) en verlieten ons, maar niet zonder 10 handjes hulp bij het wegkomen van de schuine oprit waar Roger al aardige gaten in had geslipt.
Onverwacht vroeg gingen de meesten naar bed. Waren we verstandig geworden? Had er iemand een Belgisch windje gelaten? Nee, waarschijnlijk was men gewoon moe.
Zondagochtend zag de wereld we heel anders uit. Een heeeerlijk zonnetje scheen door de vele ramen van het huisje naar binnen en zorgde voor licht, gezelligheid en een zomers gevoel.
John had in de woonkamer geslapen op 2 banken die tegen elkaar gezet waren. Dat sliep veel beter, ondanks dat hij ’s morgens merkte dat hij een open ruggetje had gehad.
Vreemd was ook dat die nacht toch nog snurkers gehoord waren op de bovenverdieping. Wie zou dat dan zijn geweest?
Na het ontbijt, met de ietwat té bruine broodjes van Michiel (de grill bleek nog aan te staan, die was Roger vergeten uit te zetten), zouden we naar Durbuy gaan. Maar, eerst moest natuurlijk alles afgewassen, opgeruimd, ingepakt en gekuist worden. Vele handen maken licht werk, en dat werk was dan ook in een vloek en een scheet (?) gedaan.
In Durbuy waren allerlei leuke dingen te zien, de foutieve bouwvergunning van het winkeltje “La parfumerie de Paris” (dat dus in Burbuy terecht was gekomen i.p.v. in Parijs), het Oude stadsdeel met kleine, gezellige steegjes en leuke winkeltjes. De anticlinaalrots met fonteinen en het treintje naar top van de berg met de uitkijktoren. Van daaruit had je een geweldig uitzicht over Durbuy en de omgeving.
John was een beetje van slag, want de ijswinkel ‘Australian home made Ice-cream’, bleek gesloten! Grote teleurstelling.
Bij een restaurant hebben we een drankje met gebak of wafel genomen.
L’Ourthe 
Anticlinaalrots 
Heel oude piraten 
De langzame bediening 
Uitzicht over Durbuy 
In het treintje
In het midden van de middag vertrokken we huiswaarts, maar niet zonder met een knuffel of handje afscheid van elkaar te hebben genomen.
Iedereen was het er over eens dat zo’n weekend zeker voor herhaling vatbaar was. En misschien dat we dan ook kunnen kajakken en naar de brasserie d’Achouffe kunnen gaan, zoals oorspronkelijk altijd de bedoeling was geweest van het Smash Weekend Ardennen.
Bekijk hieronder meer foto’s.
Dus, hoe was het weekend?
SWA
(JL)