Heerlen
Dit jaar gaan wij weer een fantastische editie van ons jaarlijks volleybal toernooi organiseren in de Varenbeuk te Heerlen (Nieuw Einde).
Willen jullie erbij zijn? Meld je dan aan via ons E-mail adres.
Wij smashertjes kunnen niet wachten om jullie (weer) te zien om er samen een gezellige zondag van te maken.
Aanmelden kan via de e-mail info@vvsmash.nl
19 januari 2019, dat is de datum dat we ons laatste volleybaltoernooi (VVS toernooi) gespeeld hebben. Met Carnaval 2019 verheugden we ons nog op het toernooi in Duitsland, de zaterdag ná Carnaval. Maar in die week explodeerde het Coronavirus in Nederland (en de rest van de wereld), dus dat toernooi ging niet door. Toen kon waarschijnlijk niemand zich voorstellen welke impact dit op de hele wereld zou gaan hebben.
Laten we even stilstaan bij alle mensen bij wie dit veel ellende en verdriet heeft gebracht.
Dus na 1 jaar en 8 maanden mochten we ons zaterdag 4 september 2021 om 9.30 uur melden bij de organisatie van het Laumen beachtoernooi in Kerkrade op de markt.
Wij hadden met 2 teams ingeschreven te weten Domoticom Smash De zandhappers + Domoticom Smash De Zandschuivers (onze sponsornaam mocht natuurlijk niet ontbreken, dat is contractueel vastgelegd :-)).
We begonnen met een kopje koffie bij 1 van de cafés langs de markt. Daar bleek al snel dat iedereen er erg veel zin in had. Het was zelfs weer een beetje onwennig om te denken dat er weer een toernooitje gespeeld moest worden. Maar de spanning is er bij Smash meestal snel af want, natuurlijk spelen we om te winnen, maar gezelligheid en plezier zijn toch het allerbelangrijkste.
De teams van Smash waren:
De Zandhappers: Myron, Suzanne, Mike en Roger.
De Zandschuivers: Sandra, Janneke, Eeg, Hans en John.
In onze poule waren inclusief onszelf 8 teams, dus we zouden 7 wedstrijden spelen. En welke wedstrijd was de eerste? Natuurlijk De Zandhappers tegen De Zandschuivers! We begonnen aan de grootste uitdaging die ons die dag te wachten stond. Dus, meteen vlammen!
Het was een beetje wennen aan het zachte en koude zand, aan de zon die er nog niet was. Maar na een mooie strijd hadden De Zandschuivers toch gewonnen van De Zandhappers. Dit was zowel een erg goed, als een erg slecht begin voor Smash.
Op de tribune langs de kopse kant van het speelveld installeerden we ons en al snel verscheen opeens Peter ten tonele. Hij kwam naar ons kijken en ons aanmoedigen. Erg leuk.
Maar even later verschenen ook de ouders van Janneke. Ondertussen ook al oude bekenden op het Laumen beachtoernooi. Erg leuk dat ook zij ons altijd komen steunen!
En om het feestje compleet te maken, kwam later Cato aanlopen met Jonathan in de kinderwagen! Onvoorstelbaar!!! Wat was die gegroeid zeg!
Nog voor alles goed en wel begonnen was werden er natuurlijk al allerlei snoeppotten en snoepzakken en koekjes e.d. genuttigd. Typisch Smash.
Voor John pakte het eerste snoepje (van Roger gekregen, dacht ik) al meteen verkeerd uit. Tijdens het eten voelde hij opeens iets hards in zijn mond.
Zat er iets hards in dat snoepje? Nee hoor, het bleek zijn kies te zijn, die was afgebroken.
In het algemeen waren alle wedstrijd leuk en sportief. En ondanks dat je vooraf soms denkt dat een team zwakker of sterker is, kan dat in de wedstrijd soms heel anders uitpakken. Maar dat maakt het ook weer spannend en onvoorspelbaar.
Toen we klaar waren met onze wedstrijden en moesten wachten op de einduitslag probeerden we nog ergens een terrasje te pikken maar dat bleek erg moeilijk. Zouden we dan toch maar aan de grote houten picknicktafel te gaan zitten? Of nee, we proberen aan de andere kant van de markt, tegenover de terrasjes te zoeken naar plekjes. En ja hoor, opeens zagen we een heel leeg terras (beetje vreemd natuurlijk) en gingen vermoeid lekker zitten op de stoelen. Maar zeer snel kwam opeens iemand (de eigenaar?) naar buiten lopen en in wild Kerkraads dialect probeerde hij ons duidelijk te maken dat dit toch niet de bedoeling was. Het terras hoorde bij het restaurant, en alleen iets drinken was niet mogelijk. Het viel meerdere Smashers op dat zijn verhaal niet alleen slecht te verstaan was door zijn dialect, maar ook omdat het nogal ‘dronken’ klonk. Een beetje lachwekkend zelfs.
Maar ja, dus verder met de zoektocht naar een zitplaats. Na een heel rondje rond de markt afgerond te hebben leek het erop dat we geen plekje zouden vinden. Maar toen we ons omdraaiden bleek opeens dat bij een café achter ons mensen net weggingen. Huppakee. Kringetje maken van de stoelen en lekker zitten en rondje bestellen.
Heerlijk nagenieten van een mooie, gezellige dag. Alhoewel, het bleek dat De Zandhappers de eerste plaats behaald had en Roger was daar natuurlijk erg trots op. Na het ophalen van de prijs, een lekkere Limburgse rijstevlaai wreef hij het De Zandschuivers (die vierde of zoiets geworden waren) natuurlijk even goed in. Maar, de onderlinge wedstrijd tussen de 2 Smashteams was gewonnen door De Zandschuivers, dus zij hadden gewonnen van het team dat gewonnen had (De Zandhappers), dus eigenlijk waren zij de winnaar. Die dus eigenlijk de nulde plaats behaald hadden.
Hier werd de rest van de dag nog veel over nagepraat.
Want de dag was nog niet voorbij. We gingen namelijk nog naar Hans thuis, frietjes bestellen en een lekker drankje doen. (De reden dat we naar Hans thuis gingen was dat we wat laat waren met reserveren van een restaurant in de omgeving van de markt in Kerkrade. Nergens was meer plaats. En de allerlaatste poging om gewoon voor 80 euro Grieks eten te bestellen, haalde het helaas ook niet.)
Hans had het Smashterras al voorbereid, stoelen en tafels stonden klaar en drank lag koud. Top Hans!
Heerlijk in het ondergaande zonnetje werd nagepraat en gelachen om de leuke dag. Een heerlijk ouderwets gevoel bracht dat naar boven.
Wat een heerlijk clubje is Smash toch.
(JL)
In het weekend van 1, 2 en 3 augustus zou normaal gesproken het Merksplasweekend zijn geweest. Om toch iets leuks te doen werd bedacht om dan in ieder geval maar iéts samen te doen zodat dat weekend niet onopgemerkt voorbij zou gaan.
Dus werden meerdere voorstellen gedaan in de Smashapp, maar uiteindelijk werd gekozen om te gaan beachen op de Brunssummerheide en daarna bij Hans thuis fricandellen te gaan eten, omdat dat ook 1 van onze favoriete bezigheden is op Merksplas. En natuurlijk met een lekker pilsje erbij.
Maar het beachen had nog al wat voeten in de aarde, uh het zand natuurlijk.
Bij een heerlijk weertje verzamelden we ons op ons vaste plekje, dat nu gelukkig weer vrij was (een vorige keer zijn we moeten verhuizen naar veld 2 op de hei. omdat een hele groep handballers en handbalsters op onze plek aan het sporten waren. Zónder onze goedkeuring nog wel.) Soms vraag je je af waar het respect gebleven is.
Onze materiaalmannen Hans en Rick hadden weer voor een prima veld gezorgd. Zelfs de lijnen worden voortaan perfect getrokken en op de juiste lengte, omdat ze, gebruik makend van de stelling van Piet A. Goras, met enkele touwtjes en enkele kleine haringen, elke hoek van het volleybalveld exact uitgemeten op de goede plek konden zetten. Met de GPS op de telefoon werd vervolgens gecontroleerd hoe precies het was. En wat bleek?
De GPS wist het niet, maar het was héél precies!
Tijdens het volleyballen merkten we dat de beachbal langzaam leeg liep, dus na elke set werd er even heel ritmisch bijgepompt door Hans. Het handtempo van Hans lag best hoog. Dat hadden we eigenlijk niet meer verwacht.
Maar daarna leek de bal wel steeds sneller leeg te lopen. Dus steeds vaker en sneller werd het pomppinnetje nat gelikt en met erotische precisie voorzichtig in het ventieltje ingebracht. Maar het bleek allemaal voor niets.
Eigenlijk was niet meer te volleyballen met de beachbal.
Er waren meerdere opties.
– Stoppen met beachen,
– spelen met een lege bal,
– een klein stokje in het ventiel duwen,
– Eeg gaat naar huis om een andere bal te halen, of
– Eeg gaat naar de auto om het autobandreparatieschuimspuitbusje te halen.
Na een Smashdiscussie werd uiteindelijk gekozen voor de laatste optie. Dus, Eeg vertrok in looppas het bergje af, richting de Rode Beek. De rest van de groep lachte al en dacht “Dat houdt ie nooit de hele weg vol”.
Ondertussen werd van mensen in de buurt een voetbal geleend en gevolleybald. Een beetje harder en een beetje zwaarder, maar het lukte enigszins.
Maar het leek wel alsof Eeg een stalen conditie had, want na korte tijd kwam hij niet hijgend terug met het spuitbusje.
Toen kwam het volgende probleem, namelijk, hoe krijgen we dat spul in dat spuitbusje in de volleybal? Maar ook daar hadden onze techneuten Eeg, Hans en Mike natuurlijk een oplossing voor. Het spuitbusje werd open gedraaid, het slangetje werd van de ballenpomp gedraaid. Het mondstukje werd van het slangetje gedraaid en op het uiteinde van het spuitbusje gedraaid, met een beetje moeite. Maar de pomp paste niet op het spuitbusje, dus er moest iets anders verzonnen worden. Het witte spul uit het spuitbusje liep over de handen van onze techneuten (?).
De pomp werd zelfs helemaal gedemonteerd zodat het witte spul in de ballenpomp geschonken kon worden. Voorzichtig weer in elkaar zetten, slangetje weer erop en mondstukje in de volleybal geschoven.
Bij het pompen kwam er daadwerkelijk plakspul in de volleybal terecht en blij en opgewonden werd geroepen “het witte spul zit erin!”. De rest van de groep keek vreemd op.
Maar het schuim deed verder niets. De bal werd niet opgepompt, en als je de bal met het ventiel naar beneden vasthield, liep het witte spul er gewoon uit. En de lucht ook. Met een lach en een traan werd het schouwspel aanschouwd.
De ballenpomp werd weer in elkaar gezet terwijl iedereen nadacht over hoe we nu verder konden gaan. Toen de pomp klaar was, pakte Hans de pomp en pompte de bal nogmaals op. Toen hij daar mee klaar was, pakte hij een klein stokje van de grond, drukte dat in het ventiel en brak het deel dat uitstak af.
De rest van de avond hebben we gewoon met de volleybal kunnen spelen! Ongelofelijk.
Na het beachen gingen we naar Hans thuis om fricandellen te eten. Maar terwijl de meesten net aankwamen en nog lekker aan het kletsen waren, stond Eeg al zijn kleding uit te trekken en toen verscheen zijn zwembroek en sprong hij met een elegante duik in het zwembad. Sommige mensen zag je denken “oh, hadden we een zwembroek moeten meenemen?” Enkele anderen sprongen ook in het zwembad, ook al hadden ze geen zwembroek bij zich. Heerlijk verfrist werd er met een spuitende eend gespeeld, golven gemaakt en natuurlijk een echte zwemkolk. Na afgekoeld te zijn (en al dat vieze zand van de hei stiekem afgewreven te hebben) kwamen ze uit het zwembad en was het tijd om een lekker drankje te doen.
Hans had voor heeeeel erg koud bier gezorgd, het bier van Mike was zelfs bevroren. Maar het smaakte wel heerlijk. Samen met de fricandellen en de zelfgemaakte, maar slecht plakkende, tzatzikisaus van Janneke werd er genoten.
Janneke zag er erg goed uit, alleen jammer dat ze geen moeite deed om de buik in te houden. Dat doen wij mannen al jaren, dus dat moet zij ook kunnen!
Het was weer ouderwets gezellig. Er werd teruggekeken op 2020 wat vooral betekende dat er over corona gepraat werd. Maar ook werden oude herinneringen opgehaald over Merksplas e.d. en oude foto’s werden zelfs via de groepsapp gedeeld zodat ook de mensen die er niet bij konden zijn er van konden genieten.
Het worstje in het zand werd genoemd, de Macarenadans op vreemde muziek in de fuifzaal, de speklapjes van Eeg, en iets met bloed… en vlees… werd kort genoemd.
De regentent van John werd besproken en met videofilm toegelicht. De bierkelder van Florent en zijn stokbrooddartkwaliteiten werden genoemd.
Kortom, het was heeeel gezellig.
Tegen acht uur vertrokken de eersten naar huis, maar niet voordat John de uitdaging aanging om de tafellakenklemmen te gebruiken als tepelklem.
Ondanks dat hij alle spieren spande, deed het toch flink pijn.
Hans en Bep werden bedankt en zo kwam langzaam een einde aan een leuke Smashdag.
(JL)